Schemergebied albums zijn platen die de smerigheid en stoffigheid van de nacht wegwassen. Beangstigende schaduwen die feitelijk niet meer dan het verwelkomende boomperkje zijn welke al jaren de straathoek opsiert. Fantasierijk met het ontwakende zonnige zilverrood op de achtergrond. De verzuchting en opluchting van een nieuwe dag betreden. De stilte van fluitende vogels welke het nachtelijke lawaai van het niets overstemmen. Na een klein half uurtje is alles weer normaal, alles weer vervaagd en alles weer vergeten. Hetzelfde patroon speelt zich in de vooravond af. Zorg dat je voor het donker thuis bent. De geruststellende gemoedstoestand, het zekere veiligheidsgevoel als de minuten langzaam aftellen en in het opslokkende zwarte gat verdwijnen. Better in the Shade telt amper tweeëntwintig minuten en is dus zo’n twilight zone elektro folk plaat.

If it was supposed to be so right
I’d be sitting on your bed like I did last night

Wie of wat zit daar trouw dagenlang op de rand van het bed te wachten. Een verliefde minnaar, de wakende dood of toch de bezorgde ouder. De schaduw van het verleden, het nu of de toekomst? Momenten creëren, momenten in de eeuwigheid vastleggen. De tijd, een onzinnige benaming, door de mensheid in idealistische dagdromen grootgebracht. Droom maar lekker verder. Woorden versnellen de versuffende muziek in hoog tempo voorbij. Een achtervolgingsspel met de nieuwsgierige toekijkende piano en standvastige inspecterende strijkers.

Turbulente eenzaamheidsspanningen, lichaamsvreemde vervlakking en de magie van de manie. Height of the Feeling stuiterballenpoptwijfel met knarsende scharnierwendingen en koffie pruttelende percussie waaraan de van La Force bekende Ariel Engle haar zangtalenten uitleent. Het engelachtige geweten in een schaduw opvullende melancholische synthpop bijrol. Het instrumentale Ode to Vivian, een driedimensionale strandansichtkaart, woordeloos aan de zomer en fotografiecultuur verbonden.

Little Moments, genadeloos observeren. Verknipte muzikale vocoder verwarring, elektronische hartslag pulsatie en de strategie om slaapwiegend te verdoven. Prachtig? Zeker prachtig! De Canadese songsmit in topvorm. Een draaikolk van emoties die nogmaals dat schemergevoel van mentale afwezigheid weergeeft. Bladeren door het fotoalbum uit de jeugd, verscheurde bladzijdes en verkleurde plaatjes. Het gewichtloze Blue, een natuurlijke trance. Patrick Watson graaft nog dieper, voorbij de lichtblauwe golven, de diepblauwe betoverende onderlaag induikend. Wees niet bang, de rust is hervonden.

La la la la La, te euforisch, te blij, te vrolijk. Een hoog jaren zeventig Franse chanson gehalte, verzuchtend, dromerig en een tikkeltje overbodig. Een ongeoorloofde kleine misstap van de getalenteerde muzikant, welke je vanwege de korte albumlengte eigenlijk niet mag tolereren. Gelukkig herpakt hij zich sterk met Stay. De sterren, de maan en de nachtelijke bijgeluiden. Afscheidnemend en plaatsmakend voor de ochtendglorie van een nieuwe dag.