Het uit Australië afkomstige dancegezelschap Parcels viert hun muzikale hergeboorte in Berlijn. Vanuit Europa trekken ze de aandacht van het Franse elektrodance duo Daft Punk, die als producenten nog met het in 2017 verschenen Overnight aan de slag gaan. Het is opvallend dat deze bejubelde single niet op de gelijknamige debuutplaat Parcels te vinden is. Drie jaar later is het tijd voor een opvolger, die ze voor het gemak maar gelijk over een thematische dubbelaar verdelen.

Waarom is het opkomende zonlicht voor velen het mooiste moment van de dag? Waarschijnlijk omdat ze dan eindelijk de lange donkere nacht achter zich kunnen laten. Het vertrouwen in een zekerheid die er telkens weer is. De terugkerende hoop op iets moois. Zelfs jaren geleden in de swingende jaren tachtig worden we steeds gewekt door diezelfde ontwakende zonnestralen. Light neemt ons mee naar dat bruisende swingbeat verleden. Omarm de soulfunk die je uitnodigt om te bewegen, omarm Day/Night. Parcels haalt de inspiratie dus veel minder uit de seventies Saturday Night Fever disco, maar zoekt de warmte van het latere eighties inluidende Fame op. Men zet zich tegen de kilte van de synthpop af en laat de muziek juist ademen.

Verrek! Parcels is een band, en geen studioproject, waarbij elk van het zingend vijftal ook daadwerkelijk een instrument bespeelt. Om bij Anatole “Toto” Serret van een drummer te spreken doe je hem tekort. Percussionist is de juiste benaming. Hij zorgt voor de pittige passie die de strijd met de dromerige samenzang aangaat. Noah Hill is de down to earth basgitaar katalysator, die misschien nog wel het meeste het jaren tachtig gevoel oproept. Jules Crommelin legt hier de funky gitaarlijnen overheen, Louie Swain is verantwoordelijk voor het toetsenwerk en Patrick Hetherington wisselt keyboard en gitaar af.

Day/Night is dus ondergebracht in twee albums, waarbij de eerste voor dag en de tweede voor nacht staat. Vreemd genoeg vind ik het juist een schemerzone plaat met laaghangende flarden avondmist, al neigen verschillende Night nummers zoals het aangenaam dromerige Thefear en het drukkende mysterie van het jazzy Nightwalk wel naar triphop duisternis. De dag staat hierbij gelijk aan de levendige pianoklanken, terwijl de nacht meer zijn weg in de mechanische keyboardsound vind. De zwevende toetsen en Pink Floyd slide gitaren versterken elkaar en zorgen voor die futuristische Theworstthing dimensie.

Comingback heeft het filmische van Amerikaanse feelgood series, een positieve vibe die afgestoten wordt door de onzekerheid in zwarte toekomst perspectieve teksten te plaatsen. Echt spannend wordt het pas als de gordijnen sluiten en achter de schermen de stadse eenzaamheid in Inthecity [Interlude] Disney dramatiek ontwaakt. Hoge flatgebouwen met kleine geïsoleerde kamertjes, waarachter de lampen een voor een doven om voor het jazzy NowIcaresomemore plaats te maken. Stiekem dansend met de weerkaatsende Shadow op de muren, de erfenis van de pandemie. Parcels ontroert met het in strijkers uitpakkende Daywalk en de trieste Reflex ondertoon, de tijd staat stil, maar zelf ben je nog steeds in beweging.

Natuurlijk zitten er wel de nodige stampers tussen, maar tracks als Famous, Comingback en Somethinggreater zijn echt in de minderheid. Vreemd genoeg zijn deze wel tot singles gebombardeerd, wat enigszins een vertekend beeld geeft. Het fragmentarische verknipte LordHenry verkeerd nog in de ontdekkingsfase, maar is hier wat afstotend. Voor mijzelf springt het dynamische met kopstem gezongen aan Tears For Fears memorerende Neverloved er als potentiele single kandidaat bovenuit. Day/Night lijdt een beetje aan de lengte van het geheel, waardoor het evenwicht enigszins verstoord is. Parcels ondergaat een indrukwekkende metamorfose, die ze bij zichzelf nog niet helemaal kunnen kanaliseren.