Paradise
Paradise
Als men aan een Paradijs denkt, zal men meestal aan witte stranden, palmbomen, azuurblauwe zee en cocktails denken en niet zo zeer aan Montreal. Toch komt Paradise daar vandaan. Denk niet dat we hier te maken hebben met een lekker relaxed lounge muziekje. Nee, de band rond de broers Frank en Fred Kelly, levert al sinds 2002 een superstrakke mix van hardrock en metal af. Het soort van benen wijd, vuisten in de lucht macho hardrock.
Hun debuutalbum, Rock Anthropologists on the Kon Tiki Voyage met als thema coctails, stond vol moddervet geproduceerde songs die ergens tussen Ted Nugent, Motorhead en Danko Jones in zaten, aangevuld met een juiste hoeveelheid sleaze. De band werd op dit album bijgestaan door Voivod’s Michael “ Away” Langevin en Sword’s Mike Plant.
Het tweede album, Hotel, werd in 2005 uitgebracht en bracht hetzelfde concept maar nog beter uitgewerkt. Opnieuw geproduceerd door Glen Robinson en wederom bomvol pakkende hardrock songs. Dit keer deed Voivod’s Denis “ Piggy” D’amour mee (een van zijn laatste dingen voordat hij overleed) en wederom had het album een thema, namelijk hotels.
Helaas, kort na de release van Hotel werd het stil rond de band en lastte ze wel een heel lange pauze in. Maar gelukkig kruipt bloed waar het niet gaan kan en nu is er dan eindelijk weer een nieuw album. De line up is volledig ververst, op de broers Kelly na. Frank Kelly heeft zijn lead vocalen overgedragen aan R.L. Black en ondanks dat hij zelf behoorlijk goed kan zingen, is deze set goud waard. R.L Black is echt een frontman, gezegend met een super strot en de perfecte frontman uitstraling.
Na 15 jaar terugkomen met een album als dit, daar moet je je pet voor afnemen. Paradise levert absoluut geen herhalingsoefening uit. Sterker nog deze ijzersterke comeback is een 7 mijl stap vooruit op de twee ook al uitstekende voorgangers. Veel meer melodie, uitstekend uitgewerkte songs en door de inbreng van R.L Black, die vocaal een groter en breder bereik krijgen al nummers veel meer lagen. Voorbeelden hiervan zijn One Of A Kind en Who Do You Wanna Be.
Maar ook in de uptempo songs zoals Away From You of de weergaloze afsluiter Free In Exile laat de band melodie en uiterst powervolle riffs samensmelten in super opzwepende songs vol weergaloze riffs. Gelukkig staat de band ook altijd met 1 been in de jaren 80. Lowdown and Shaking is daar een mooi voorbeeld van. Naast de puike riffs van Fred Kelly en Fred Crew is ook het solo gitaarwerk van Frank Kelly het noemen waard. In de afgelopen 15 jaar lijkt er heel veel gebeurd want in ieder nummer levert hij topwerk af.
Het was lang wachten, maar dit gelijknamige album maakt alles goed. Paradise is herrezen maar is ook echt een andere band geworden. Dit gelijknamige derde album zou hun naar de top moeten brengen van de hardrock scene. Voor mij alvast een absoluut hoogtepunt van dit jaar.
Bekijk de nieuwe videoclip hier:
Bekijk de eerste videoclip hier:
