In een maatschappij die het via internet mogelijk maakt om snel achtergrondinformatie op te zoeken en jezelf op allerlei manieren te promoten vormt Paper Fishes een uitzonderlijke positie. Zanger Andre Levy heeft een duidelijke aversie tegen alles wat met social media te maken heeft en gruwelt van het tijdsbeeld waarbij men zich gewapend met smartphone voortbeweegt. Hij heeft natuurlijk een punt dat het op het gebied van fysiek contact een veelvoud aan beperkingen oplevert. Een mooie idealistische anarchistische denkwijze waarmee hij de een laatste der Mohikanen romantiek oproept. Maar om je product aan de man te brengen zijn die netwerken onmisbaar, al denkt Andre Levy daar duidelijk anders over.

Het Britse gezelschap heeft met Simon Edwards een veelzeggende bassist in de gelederen die in de vorige eeuw al daadwerkelijk aan het succes heeft mogen proeven. Binnen de band Fairground Attraction is hij medeverantwoordelijk voor de sound van hitsingle Perfect. Het drietal wordt gecompileerd met drummer Aram Zarikian, een veelgevraagd sessiemuzikant met de nodige ervaring.

Het voelt voor de klassiek geschoolde pianist Andre Levy wat inspiratieloos aan om zich tot dit genre te beperken en hij besluit om zijn gezichtsveld een stuk te verbreden. Zijn uitgewerkte ideeën worden door bevriende producer Leo Abrahams opgepakt, die in een grijs verleden al met veelzijdige verschillende muzikanten als Paolo Nutini, Editors en Brian Eno heeft samengewerkt. Juist door het hokjes denken te vermijden wordt de band niet stuurloos het eenrichtingsverkeer in geduwd. Instant Happiness voelt totaal niet Brits aan, maar is een redelijk geslaagde mengelmoes aan stijlen en invloeden.

Want eigenlijk heeft de plaat van alles te bieden. Rammelende college lo-fi gitaarrock, uptempo funk, duivel uitdrijvende soul, zigeuner cabaret, dromerige psychedelische country punk of door slide-gitaar gedreven Americana. Op de vreemdste plekken duikt een zuiver hemels kerkkoor op of zijn het heerlijke zingende dames die extra souplesse en veerkracht geven. Allemaal heel erg op de Amerikaanse markt gericht, maar dan net zo onvoorspelbaar als een deprimerende donkere David Lynch film. Alleen het flauwe, zenuwachtige afsluitende Talking Blues Boogie American Dream mag achterwege blijven.

De ondergang van de Amerikaanse Droom en het verraad door de ontgoochelende Brexit illusies komen thematisch in cryptische vormgeving sterk in de teksten terug. Het is een wantrouwen tegen de gehele kapitalistische maatschappij, met grote machten die het als multinationals en wereldleiders voor het zeggen hebben. Het persoonlijke tintje zit hem in de relationele hoek, een leeg onbeslapen bed, het verlangen naar geborgenheid en de schaduw als enige zonsondergang metgezel.

De opvallende uitschieters zijn de sfeervolle sombere op pianospel gebaseerde All Your Lives Are Dreams Played Inside My Head. Nadat deze zich als een prachtige powerballad ontplooit, is het de meerwaarde van Simon Edwards die op het einde overduidelijk merkbaar is. Zijn grimmige basakkoorden gooien er net die dosis duisternis overheen die de vocalen van Andre Levy nodig hebben.

Eating Instant Happiness heeft het verfrissende, geweldige new wave gevoel. De verhalende folkzang wordt mooi door die ouderwetse pakkende huilende gitaar-uithalen en het licht thrashende old school punk geluid omlijst. Deze somberheid past perfect bij de daarop aansluitende postpunk beweging. Hier wordt eventjes vijf jaar aan popgeschiedenis compact in vierenenhalve minuut muziek samengepakt. En dat vreet ook wel een beetje aan Instant Happiness. Het is een samengeprakte stamppot waarbij sommige ingrediënten wat bitter tussen de heerlijke andere gepeperde toevoegsels smaken.