Unwanted, genegeerd, als buitenstaanders in de maatschappij vermeden. Er is nog een lange weg te gaan, maar de laatste jaren gaat er steeds meer aandacht naar de LGBTQ gemeenschap (lesbian, gay, bisexual, transgender, transsexual) uit. Al is gemeenschap ook weer een vervelende benaming, als er iets vermeden moet worden, is dat wel het hokjes plaatsen. Wees trots op jezelf, en laat je niet door anderen leiden. Trots om het innerlijk naar buiten te showen, trots op je eigen schoonheid en trots op je eigen ideaalbeeld. We leven in een nieuwe eeuw met veel veranderingen (Pride, #MeToo, Black Lives Matter), maar ook nog veel veranderingen die doorgevoerd moeten worden. Durf je uit te spreken, durf te vernieuwen, dus durf te veranderen.

Je kan er niet omheen, muzikaal zit er heel veel Avril Lavigne in het uit Manchester afkomstige Pale Waves. Er zit ook heel veel Amerika in Pale Waves, waardoor ze een andere koers dan hun postpunk medestadbewoners bewandelen. Dan is de van Blink 182 bekende producer Zakk Cervini de meest geschikte persoon om hiermee aan de slag te gaan. Unwanted wordt dus veel breder geïnterpreteerd. Pale Waves is niet woest en slopend, maar juist springerig, lief en neigt naar de jaren negentig skatepunkrock. Maar met hun boodschap bereiken ze waarschijnlijk een net zo groot publiek, want deze is universeel, krachtig en wordt misschien wel wat simpeler en eenvoudiger verwoordt, ze benaderen hiermee wel een enorme groep jongeren. Unwanted heeft de frisheid van een debuut, maar is ondertussen alweer de derde volwaardige studioplaat van deze Britse band.

Iedere generatie heeft zijn helden, hardwerkende idealisten die tegen de stroom invaren en de golven trotseren. Punk wordt nog steeds aan radicaal en alternatief gelinkt, al is het ondertussen net zo ingeburgerd als de McDonald’s en Coca Cola. In de videoclip van Reasons to Live zie je een feestende, zuipende jonge vrolijke band in een limousine. Spotten met het grote succes. Ze gaan hierin zelfs zo ver dat het ten koste van hun geloofwaardigheid gaat. Heather Baron-Gracie is hoe dan ook een prachtige verschijning, hier bijna onherkenbaar omdat ze haar zwarte duistere look voor sensueel blond verruilt. Het zijn de teksten welke het verschil maken. Op het diepste punt van het bestaan jezelf hervinden, en langzaamaan overeind krabbelen. Elke goede dag is winst, en mag je jezelf met schouderklopjes belonen? Natuurlijk, het gebeurt veel te weinig, en positieve eigenwaarde is zo belangrijk.

Heather Baron-Gracie spreekt uit eigen ervaring. Tijdens haar schooltijd ziet ze een gepest schoolgenoot volledig in suïcidale depressies afdwalen, en het komt als een schok binnen als deze uiteindelijk besluit om op jonge leeftijd uit het leven te stappen. The Hard Way, levenslessen die je niet mee moet maken, oneerlijk gemeen en machteloos. Klein geschreven in een kleine studio, klein gebracht met grote explosieve emoties. En zo hoor ik Pale Waves het liefste, beladen, puur vlammend het spel spelend. De momenten dat ze boven zichzelf uitzweven, en zo dicht mogelijk bij zichzelf blijven. Vroeg volwassen, Act My Age.

Lies verbreekt het vertrouwen, de mooie inspirerende keerzijde van de liefde. Het getraumatiseerd verraad, de verharding van de ingehouden woede. Pale Waves blijft helaas teveel in het tienerliefdesverdriet hangen, en komt niet echt tot oplossingen. Lies, Jealousy, Alone, Without You en de Thelma & Louise roadmovie emancipatie van So Sick (Of Missing You), we weten het allemaal wel. Agressief sexy, kick ass uptempo maar ook retecommercieel in dynamische powerballads met sentimentele maniertjesuithalen. Unwanted is ondanks de gelijke man/vrouw verdeling in de bandsamenstelling een vrouwenplaat, over vrouwenproblemen, en vrouwenrelaties. Op dat laatste mag Pale Waves in het vervolg net wat meer de nadruk leggen, want de teksten zijn net zo gemakkelijk naar een man/vrouw verhouding te herleiden. Tijdens interviews brengen ze dit statement namelijk sterker naar voren.