De electronic outfit Oneohtrix Point Never die de Amerikaanse producer, songschrijver, zanger en songschrijver Daniel Lopatin zich heeft aangemeten blijft verbazen met verrassende en uitstekende albums. Op het onderhand tiende studioalbum vindt hij zichzelf opnieuw muzikaal uit. Het levert wederom een meesterstuk in de electronic op.

Again, de opvolger van het in 2020 verschenen Magic Oneohtrix Point Never leidt thematisch terug naar het in 2015 verschenen Garden of Delete, het album dat als muzikale biografie gezien kon worden.

Verrassende keuze om het album te laten beginnen met de volle orkestsound die het NOMAD Ensemble creëert en om daar vandaan je album op te trekken. En even onvoorspelbaar als elk Oneohtrix Point Never album trekt ook Again weer onverdroten avontuurlijk verder.

De muzikale lijn trekt inderdaad door zijn leven heen met dikke referenties naar de jaren waarin hij muzikaal opgroeide. Even gemakkelijk, zo lijkt, het verwerkt hij postpunk, shoegaze zelfs prog (Memories Are Music) door zijn electronic tracks. Juist die coole meltingpot aan stijlen die in de handen van Lopatin immer onvoorspelbaar blijven deed de laatste jaren iemand als The Weekend hem bellen om samen aan tracks te werken (en er heel dikke wereldhits mee te scoren).

Dat soort samenwerkingen terzijde blijft Lopatin met Oneohtric Point Never lekker zijn eigen heen en weer springende intrigerende stukken maken. Gebaad in warmbloedige elektronica schieten zijn stukken alle kanten op.

Er is zoveel muzikaal genot op Again te vinden dat tracks er apart uit halen eigenlijk niet te doen is. Al moet ik toegeven dat ik vanaf de eerste beluistering al een groot zwak voor de eerde genoemde albumopening en het al net zo orkestraal gedreven Gray Subviolet en Ubiquity Road te hebben.

Maar juist ook het door een akoestische gitaar opgezette Krumville, het vervreemdende, super intrigerende en filmische Locrian Midwest als albummafsluiter A Barely Lit Path, met een onstuitbare schoonheid door strijkers opgetrokken die vervolgens elektronisch volledig uit de bocht vliegt, hebben die ongrijpbare Oneohtrix Point Never magie gelijk alweer.

Again is wederom een Oneohtrix Point Never album om keer op keer opnieuw te ontdekken. Een album ongrijpbaar om te recenseren, laat staan sterren te geven, omdat er bij elke luisterbeurt weer veel nieuwe muziek in de stukken te ontdekken valt. Intrigerend hoe Lopatin zijn albums toch steeds weer optrekt. Volstrekt eigengereid en anders.