Het Italiaanse kwartet New Landscapes bevestigt maar weer dat genrebegrenzingen arbitrair zijn. Op Menhir hebben zij nummers en composities van uiteenlopende stijlen – van moderne jazz tot renaissance muziek en traditionele genres – samengeperst tot imaginaire, dromerige kamermuziek.

Het repertoire van het kwartet, dat bestaat uit een violist, een luit/ud-speler, een accordeonist en een bas- klarinettist, is dus zeer wisselend. De eigen instrumentale composities zijn veelal ingetogen en hinten voortdurend naar verschillende traditionele genres. Una Promessa Per Sara bestaat uit duistere verschuivende arpeggio’s van de luit, aangekleed met rijke, slepende arrangement. Quarto Racconto begint met een aarzelende verkenning door de violist van de makam Hijaz – een van de meest gebruikte toonladders in muziek uit het nabije oosten – voordat de bekende volksmelodie Hijaz Mandra wordt ingezet. Op Mantra klinkt de trillende lucht die in en uit de laagste registers van de accordeon worden geperst, met daarboven steunende noten van de basklarinet en de viool

Deze eigen composities lopen bijna geruisloos over in stukken van anderen. Het kwartet voert Watusa van free-jazz pionier Sun Ra op zo’n manier uit dat het klinkt als opzwepende volksmuziek en Lonely Woman van Ornette Coleman zou door de hypnotiserende bastonen van de ud net zo goed een aman-lied  (klaagnummer uit het nabije oosten)  kunnen zijn.

Het album sluit af met The Dream van John Cage, en dat is toepasselijk. In dit stuk gaat het om klankkleur, geluid. New Landscapes heeft  verschillende stijlen, composities en invloeden ondergeschikt gemaakt uit hun eigen geluid. Het album strekt zich daardoor uit als weids en rollend klanklandschap. Jammer genoeg zonder al te veel scherpe randjes, want echt wild of experimenteel wordt het niet. Menhir is daardoor een aangenaam dromerig album zonder nieuwe vergezichten.