Na de onrustige eerste helft van 2020 verlangt iedereen naar wat meer zon in het leven, ondanks die vervelende maar begrijpelijke anderhalve meter maatregel. Ook muzikanten hebben met deze beperkingen te maken. Het kan zo eenvoudig zijn om vanuit thuis een speels zomergevoel te creëren. Gooi er wat kinderlijke orgeldeuntjes tussendoor en iedereen is al snel tevreden. Het is goed mogelijk dat met dit uitgangspunt Mr Ben & The Bens een start aan hun tweede Life Drawing album maken. Hou het zo simpel en pakkend als mogelijk is.

Het is nog allemaal even catchy als het licht sixties psychedelica opgesierde Who Knows Jenny Jones? debuut. Dit veredelde Ben Hall soloproject, de gevoelige muzikant uit Lancaster, gaat op de uitgestippelde wegenroute door waarbij er geen wegwerkzaamheden oponthoud is die hem andere spannende paden laten bewandelen. In de zingende Bem Hall verhaaltjes is geen ruimte voor persoonlijke diepgang. In de rol van observator blijft hij zo ver mogelijk van zijn eigen intieme leefsituatie verwijderd. Het inlevingsvermogen richt zich vooral op fictieve figuren in een denkbeeldige wereld. Heel veilig allemaal. Het is een mooi gegeven om de invulling verder vrij te laten, en de interpretatie aan de luisteraar over te dragen. Het waardeoordeel van de performer is hierin totaal niet van belang.

Er hangt een iets wat muffe, suffige vintage jaren zestig sfeer omheen. Herinneringen aan de gezamenlijke familiare zangkoortjes die semi-spontaan ontstaan als grootmoeder zoals altijd na de zondagse kerkdienst achter het orgeltje schuifelt, en daar telkens weer dezelfde ingestudeerde melodietjes tevoorschijn tovert. Niks spontaans aan, vader kijkt met argwanende ogen toe of je daadwerkelijk glimlachend met grote gespeelde onschuld dit wereldwonder aanschouwt. Het is allemaal van een te grote gelukzaligheid waarmee Mr Ben & The Bens ons verwend. Alsof de verjaardagcadeautjes al voor het gemak voor je zijn uitgepakt, en netjes naast elkaar opgesteld staan. Het verrassingseffect is ver te zoeken. Onschuldige liefdesliedjes zoals het foute On The Beach met een nog fouter amateur blokfluit melodietje welke als verweerd plakband de boel bij elkaar houdt.

Wat is het heerlijk als totaal onverwachts de tegendraadse thrashpunk van het indie Danny daar al springend doorheen beukt. Een energieke uptempo track die precies op het juiste moment de zachte fluwelen verenkussen liedjes ruw weet opschudt. De treurnis van het sentimentele geblazen Astral Plane met heerlijk mijmerend kroegpianowerk voor de fraaie ruimtelijke ambiance sluit hier hoopvol op aan. En hoor je vervolgens het prachtige kleingehouden Irish Rain, dan begrijp je donders goed waarom Bella Union deze singer-songwriter de mogelijkheid biedt om zijn ideeën bij dit platenlabel te etaleren. Een talent om ook toekomstig in te investeren. Het zijn die intieme pareltjes waarbij de breekbaarheid zowat openscheurt, en die je toch heel eventjes een blik in het binnenste van Ben Hall gunt.

Die kracht wordt hoe dan ook tot het einde bewaard, ook het Closing Time pianostuk heeft dat fragiele, en de bibberende stem van de zanger geeft het nog die extra diepgang waar onbedoeld om gevraagd wordt. Alsof hij al bevend beseft dat er toch veel meer Life Drawing eigenheid hoorbaar is, als wat zijn daadwerkelijke bedoeling is. Al probeert hij dat vervolgens nog eventjes snel met het kunstmatige Watering Can sentiment weg te poetsen. Life Drawing is een perfecte opmars naar een plaat waarbij Ben Hall de zieldeur niet op een kiertje zet, maar volledig open gooit.