Mojo Man is in 2014 opgericht door tenorsaxofonist Reinier Zervaas en zanger/gitarist Marcel Duprix.  Al snel werd de band aangevuld met drummer Rick van der Vlist, bassist John Aponno en gitarist Theo van Niel jr. Omdat men een “groter geluid” wilde, werd gedacht aan een blazerssectie. Dit leidde uiteindelijk tot, zoals ze het zelf zeggen, een “Negenkoppig Music Monster”. Mojo Man heeft als motto “Balls & Horns” en na het beluisteren van dit debuutalbum is het mij helemaal duidelijk geworden wat dit motto behelst! Een stevige basis van Blues, Rock aangevuld met een vijfkoppige blazerssectie die zorgt voor een stevige injectie van Soul en Rhythm & Blues. Dat hoor je tegenwoordig niet meer zo vaak.

Inmiddels is er dan het debuutalbum Mojo Man dat opgenomen is in de Basement Studio te Den Haag. Alle tracks zijn geschreven door Marcel Duprix met uitzondering van I’m a Man en It’s a Crime dat mede gecomponeerd is door Theo van Niel jr. Ook aan de presentatie van het album is ruimschoots aandacht besteed. Een mooi uitklapbaar hoesje met booklet dat uitstekend verzorgd is door Mike Kraaipoel (Momentum Design).

Al na de eerste  beluistering van dit album werd ik gegrepen door de energie, veelzijdigheid en virtuositeit van deze band. Goede vocalen, vet (slide)gitaarspel en naast de swingende blazersarrangementen ook uitstekende solo’s van een aantal blazers die deze band rijk is. Zo horen we Robert van der Laarse excelleren op sax in de nummers The Ship is Sinking, I’m a Man en Hip Shakin’ Mama. Daarnaast een trompetsolo van  Robert Bogaart in On the Floor en ten slotte speelt Henk Brüggeman een baritonsolo op It’s a Crime. Verder ben ik onder de indruk van de vocale kwaliteiten van Marcel Duprix en het veelzijdige en aansprekende gitaarspel van Theo van Niel jr.

Er wordt stevig geopend met Scarecrow dat voorafgegaan wordt door onheilspellend Indianengezang. Classic Rock meets Rhythm & Blues! Daarna volgt The Ship is Sinking dat aanvankelijk een Stevie Ray Vaughn feel heeft, maar gaandeweg een verrassende wending ondergaat door het blazersarrangement. De kers op de taart is wel de met soul doordrenkte saxsolo van Robert van der Laarse.
On the Floor is een sfeervolle slepende Slow Blues in mineur, waarbij het flamboyante gitaarspel van Theo van Niel wordt afgewisseld met de trompetsolo van Robert Boogaart geheel in de stijl van Miles Davis.

Luister vooral ook naar de aanstekelijke Soulboogie Hip Shakin’ Mama, die ervoor zorgt dat je niet stil kunt blijven zitten; Wild Flower, een uptempo rocksong in de stijl van de Britse hardrockband Saxon en Get over You dat lekker Stonerrock-achtig klinkt.
Het laatste nummer Searching Man wordt mooi opgebouwd geheel in de stijl van een classic Rocksong. Een stevig intro, sferisch akoestisch gitaarspel in de coupletten en smaakvol slidegitaarwerk à la Warren Haynes zorgen voor een welhaast psychedelische sfeer. Na de bridge wordt een knallende gitaarsolo ingezet richting het einde toe. Prachtig!

Mojo Man heeft een uitstekend debuutalbum afgeleverd, met nummers die lekker in het gehoor liggen, bekend klinken, maar uiteindelijk verrassend blijken te zijn. Van deze band gaan we zeker meer horen en misschien ligt er zowaar een internationale carrière in het verschiet! Ik kijk er in ieder geval al naar uit om Mojo Man live te kunnen aanschouwen!