In de jaren zestig stond Mickey Murray vooral bekend als een echte performer en entertainer. Hij speelde regelmatig met Dyke and The Blazers op Broadway in New York en toerde met zowel Wilson Picket en The Staple Singers en stond daarnaast (sporadisch) met zowel Otis Redding als Aretha Franklin op het podium. Zijn muziek leek een soort perfecte kruising tussen die van James Brown en Otis Redding. Het harde werken leverde Mickey in 1967 succes op met zijn eerste single Shout Bamalama, uitgebracht op Shelby Singleton’s internationale  SSS-label. Het nummers bereikte de 11e plaats in de R&B-hitlijst en nummer 54 in de Pop-hitlijst en er werden maar liefst een miljoen singles verkocht. Dit werd Mickey echter nooit verteld. Hij kwam er later achter toen hij op bezoek kwam bij zijn label en de confronterende succes-tekst op een groot bord zag staan. Uiteindelijk heeft Mickey ook helemaal niets aan dit single-succes verdiend.

in 1969 werd Mickey Murray gecontracteerd door King Records. In de voorgaande jaren had boekte het label grote successen met de releases van zowel door James Brown gezongen als geproduceerde nummers en men voelde goed aan dat ze James Brown niet konden behouden voor het label. Omdat het tekenen van een soortgelijke muzikale grootheid als James Brown te duur zou zijn voor het label, bedacht men om gewoon zelf een nieuwe James Brown te ‘ maken’.

Bobby Smith bracht Mickey onder bij King’s Federal Records en samen namen ze de LP People Are Together op. Besloten werd om de titelsong als eerste single uit te brengen. Zoal gebruikelijk in die tijd begon de promotie van nieuwe singles bij de zwarte radiostations in het Zuiden. Echter, het progressieve karakter van People Are Together werd niet goed ontvangen. Het nummer pleitte duidelijk voor gelijkheid van rassen en in die tijd van racisme vonden zelfs de DJ’s dit te vooruitstrevend. Men was zelfs bang dat het draaien van dit nummer hen hun baan zou kosten! Vooral de tekst: ‘ Take a pinch of white man. Wrap him in black man. Add a pinch of blue blood. Then a little pinch of red Indian boy’ ging veel mensen te ver. Het werd daardoor al snel een kansloze missie om het nummer tot een succes te maken.

Toen tot overmaat van ramp vervolgens ook King/Federal besloot om af te zien van het promoten van een nieuwe ‘ster’ en er geen begeleidende tour werd georganiseerd, werd al snel besloten dat uitbrengen van het album People Are People ook zinloos zou zijn. Het album heeft volgens Mickey uiteindelijk ook nooit de winkels bereikt en is op geen enkele wijze uitgebracht.

Secret Stash presenteert daarom terecht met passende trots de eerste CD-versie van People Are People, met geremasterde versies van de originele master-tapes. Het album telt 12 soulvolle en funky nummers in de beste James Brown-traditie en had destijds zeker een beter lot verdiend. Er is vette funk in Ace Of Spades, The Buzzard en I Found Out en daarnaast kent het album ook fraaie rustige songs, waaronder Try A Little Harder en I Wanna See My Baby. Uiteraard is er een hoofdrol voor het controversiële titelnummer maar vergeet ook zeker niet het door Otis Redding geschreven Fat Cal en het korte, door piano gedreven Explosive Population niet te beluisteren. Daarnaast treffen we een leuke cover van Little Willie John’s Fever, dat  ongetwijfeld één van de meest gecoverde nummers ooit is. Going Back To Alabama lijkt in stijl en opbouw wel heel erg op Sweet Soul Music van Arthur Conley en de coupletten van Money doen in opbouw erg denken aan I’m Down van The Beatles maar omdat de nummers verder uitstekend in elkaar zitten vergeven we Mickey dit eenvoudig.

People Are Together krijgt met deze release uiteindelijk tot de waardering die het verdient en is zeker een aanbeveling voor soulfans in het algemeen en die van James Brown, Ottis Redding en Wilson Pickett in het bijzonder.