De uit Richmond, Virginia afkomstige rapper Mckinley Dixon ziet muziek maken duidelijk als iets sociaals. Een medium om saamhorigheid en familie te laten zien en versterken. Vandaar ook dat hij zijn bevriende artiesten als Jaylin Brown, Teller Bank$, Alfred en Seline Haze steeds laat terugkomen in zijn nog jonge carrière. Nieuwe contacten komen vooral tot stand door wederzijdse bewondering. Dat hechtte hoor je ook terug in zijn teksten, vol van het leven- en de sociaalkritische mijmeringen binnen de Afrikaans-Amerikaanse gemeenschap. Daarbinnen is ook veel ruimte voor referenties naar literatuur, poëzie en mythologie. Muzikaal wordt dit al sinds zijn debuutalbum omlijst door filmisch klinkende strijkers en warme jazz waar de rauwe, straatse hiphop dikwijls fel doorheen komt.

Zijn nieuwe album Beloved! Paradise! Jazz!? neemt de boeken uit de Beloved trilogie van de meermaals met literaire prijzen bekroonde schrijfster Toni Morrison als inspiratie. Poëet, schrijver (onder andere van Go Ahead in the Rain: Notes to A Tribe Called Quest) en –muziek criticus Hanif Abdurraqib leest een gedeelte uit haar boek Love: een schaduwrijke schets van het New York uit 1926 met aandacht voor alle straten en gebouwen, maar vooral een utopie die veiliger is voor de zwarte gemeenschap – zonder geweld of criminaliteit. De spaarzame drone- en jazztonen zorgen voor een soort Film Noir sfeer.

Tweede track Sun I Rise komt eveneens filmisch binnen met licht kitsch klinkende harp, strijkers en een mooi maar simpel gezongen refrein van Angelica Garcia. Tekstueel is het meer complex, waar een verhaal van de straat wordt gekoppeld aan Icarus uit de Griekse mythologie die te dicht bij de zon vloog: “How I coulda underestimate sun. How I coulda been so blind from the light that it brung”. Even later komen ook David en Goliath nog voorbij. Dedicated to Tar Feather vertelt vervolgens over een gewelddadige dood met, “He lift his head, butterflies escaped his mouth from out his lungs”; de Romeinen die geloofden dat de ziel via de mond het lichaam verliet. Het zijn dit soort details die de tracks voor een fanatiek lezer interessant maken, maar Dixon riskeert soms daardoor wel het hoofdonderwerp te overschaduwen.

Vooral het middengedeelte van het album is toegankelijker, meer menselijk. Het zenuwachtige pianootje op Run Run Run in combinatie met een energieke drum shuffle laat goed de gejaagdheid van het hoofdpersoon horen, wie soms rent voor vreugde, maar soms ook voor (politie)geweld. De door saxofoon en soulvolle koortje gedomineerde Live! From The Kitchen Table weet zich geïnspireerd door een zwart-witte fotosessie van Carrie Mae, waar familieleden gewoon aan tafel zitten. Na al het geren en gejaag is het een ontroerend verhaal met sociaaleconomische trekjes. Tyler Forever zet in met majestueuze blazers en een zeer eenvoudige beat. Naast Mezzanine is het de meest typerende hiphop track van het album. Muzikaal enigszins jammer, maar het steevast herhalende eerbetoon aan zijn overleden vriend Tyler is prachtig.

De afsluitende titeltrack voelt ook daadwerkelijk als eindtune: een warme soul en jazz vibe klinkt allereerst nog intiem. Al snel gaan saxofoon, toetsen, en drums steeds harder spelen en nestelt het refreintje zich in je hoofd terwijl het wordt begeleidt door handgeklap en een koortje. Ja, dit had zo op de aftiteling van een zomerse film of serie kunnen staan.

Mckinley Dixon mag zijn verhalen wat menselijker houden en de emotie meer laten spreken. Nu heerst er te vaak het gevoel alsof de luisteraar wordt meegenomen naar allerlei zijstraatjes die het hoofdonderwerp onnodig moeilijk maken. Tegelijk motiveert het voornamelijk de cultuur- en literatuur fan wel degelijk om in diepere lagen te duiken. Dus het is maar net waar je belangstelling ligt. Verder enkel lof voor dit gecreëerde universum vol prachtige verhalen en heerlijke hiphop, soul, filmische sferen en jazz.