Mary Timony staat niet alleen als zangeres en songwriter goed bekend, ze heeft ook als gitariste een behoorlijke reputatie. Vanaf begin jaren negentig was de in Washington D.C. geboren Timony actief in het indierockcircuit, met Autoclave, Helium en The Spells (waar Sleater-Kinney’s Carrie Brownstein ook in zat). Na 2010 rockte ze met Wild Flag, wederom een band met een inbreng vanuit het kamp Sleater-Kinney: naast Carrie Brownstein speelde hier ook Janet Weiss in mee. De afgelopen tien jaar deed Mary Timony vooral van zich spreken met de band Ex-Hex. Ook op eigen kracht heeft Timony al het nodige uitgebracht, al was dat vooral vóór 2010 het geval. Untame the Tiger is haar vijfde soloalbum in bijna een kwart eeuw en het eerste in meer dan vijftien jaar.

Untame the Tiger kwam tot stand onder slecht gesternte. Timony’s ouders overleden en er kwam een einde aan een langdurige relatie. Het album straalt dan ook vooral ontnuchtering en een verlangen naar betere tijden uit, bijvoorbeeld op de opener, het zes minuten lange No Thirds: ‘And so I travel on now, down the shifting road / Nothing to stay for, so I’ll stay no more / Now I wanna feel like I never felt before / The sun on my face, through an open door’. De muziek, verzorgde indiepop/rock is vergeleken met de teksten opgeruimd, al is de gitaarsolo (natuurlijk weer) fris en eigenzinnig. Timony’s mooie zang geeft de song verdieping. Ook in het korte, wat robuustere Summer, een van de singles, hoopt ze dat het licht en de warmte van de zon maar lang mag voortduren.

Dominoes is een andere single, een track die de mildere indierock van de jaren negentig weer doet herleven. De vertwijfeling na de break-up is overal aanwezig – al lijkt enige zelfspot Timony niet vreemd –  maar ook hier blijft de muziek ‘ongeschonden’. Looking for the Sun is licht psychedelische pop met prettige akoestische gitaarklanken en een mooie tweede stem. Flange-effecten en een lekkere slepende uitloop geven de song een extra trippy sfeertje mee. Timony houdt het qua sound echter toch vrij subtiel, iets wat dit album karakteriseert. Het koelere, uptempo Don’t Disappear is stemmig en sfeervol; een track die meer new wave ademt dan de overige songs. Een mooie verbreding halverwege de plaat, alhoewel de thematiek vergelijkbaar is met de voorgaande songs.

Mooi is ook het arpeggio-gitaarwerk op The Dream dat in de verte wat aan Television doet denken. Sfeervol is dan ook hier het woord. Timony trekt met haar aangrijpende zang ook deze song weer net even verder omhoog. De strijkers doen de rest. Op het titelnummer weet Timony haar gitaar soms als een sitar te laten klinken. Het pleit voor haar dat ze niet terugdeinst voor een intro van bijna twee minuten. Hierna volgt een plotse versnelling. De conclusie is overigens weinig opbeurend: ‘What did I get for loving you / Nothing but pain’.

Untame the Tiger is tekstueel een confronterende, ontnuchterende plaat die muzikaal relatief mild blijft. Echter, de arrangementen en vooral het gitaarspel en de zanglijnen zijn wel van verfijnde klasse. Timony straalt bovendien zeker nog hoop uit. Het album blijft dan ook op een bijzondere manier toch ‘licht’ van toon. Een subtiele, fraaie plaat die de jarenlange ervaring en kwaliteiten van Mary Timony onderstreept.