Een nieuwe mix van een welbekend album. Holidays In Eden (HIE) was destijds het tweede album dat de band opnam met Steve Hogarth als zanger. Waar Seasons End, na het vertrek van Fish, de goed geslaagde introductie van Steve Hogarth was en de band zichtbaar genoot van de succesvolle stap met Steve als nieuwe zanger, legde EMI de band de druk op voor (meer) hitsingles. Dat was immers ook gelukt met Kayleigh, waarom zou het dan met de nieuwe zanger én met een popproducer niet nog eens kunnen lukken? Het ging allemaal niet vanzelf, mede door de druk van de platenmaatschappij en het uiteindelijke resultaat landde bij de fans met gemengde gevoelens.

Waar er nummers waren met afwisseling, intrigerende opbouw, fraaie solo’s, fraaie toetsenpartijen, boeiende basloopjes, strak en afwisselend drumwerk en fascinerende zang als opener Splintering Heart, inclusief weergaloze solo van Steve Rothery, het verhaal van het verlies van onschuld in The Party, het drieluik van This Town, The Rakes Progress en 100 Nights, was er ook het opeens wel heel erg uitgelaten Cover My Eyes (Pain & Heaven) dat het eerdere Incommunicado, dat in ieder geval nog een cynische tekst had en ook wel knalhard rockte, links en rechts qua pop-oriëntatie inhaalde en dat zelfs zoeter leek dan de afdronk van het eerder genoemde Kayleigh. Had Seasons End nog Hooks In You, met bijpassend venijn, dan was dit wel ver daarvan, zeker met de hoge noten die Steve Hogarth hier haalde. Zangtalent prima, maar het maakte wel dat niet iedereen het album met evenveel enthousiasme omarmde.

Hoe poppy werd het? Het antwoord kwam met No One Can. Er zijn onder de Marillionfans veel liefhebbers van het nummer, statistisch gezien is het daarmee een succes. Het is een van de meest poppy nummers die de band ooit opnam. Ja, Steve Hogarth’s zangpartijen zijn fraai, maar het is een nummer dat in de ruime catalogus van de band ook weer niet voor alle fans tot de top tien of top vijftig gerekend hoeft te worden. Laten we het er op houden dat het een kwestie van smaak is.

Het titelnummer bracht de rockier en tegelijkertijd poppy kant van de band samen. Kan dat? Ja, rockende gitaar, opleukende toetsen en vooral meezingbare passages. En wat kun je erover zeggen? Marillion wist en weet dergelijke nummers live gewoon te laten knallen én dan verdwijnen alle gedachten over de misschien wel te poppy benadering van de band. Als liefhebber van tempowisselingen, bij voorkeur lange nummers, fiks wat gitaar- en toetsenmomenten, misschien wel hier en daar die uitdagende basloop, moest je je daarna toch nog even open stellen voor Dry Land, dat nog een keer diep groef in toegankelijkheid, poppy romantiek, een gitaarpartij van Steve Rothery die wel heel erg voorzichtig klonk en toetsen en drums die zich wel heel erg moesten inhouden. Eh, die moesten aansluiten bij het nummer. Steve’s zang klonk erg mooi, daar valt niets op af te dingen. De andere Steve voegde er een fijne gitaarsolo aan toe en het leverde de band ongetwijfeld nieuwe fans op die dit nooit verwacht hadden van Marillion, die misschien ook nooit dachten dat dit hetzelfde Marillion was. Anderen voelden zich misschien juist wel Incommunicado.

Waiting To Happen bleef in het relatie-repertoire. En ja, ja, het moet gezegd, de band kon dit soort nummers, vooral door de zang van Steve Hogarth, vol overtuiging brengen. Maar het was ver, mijlenver van het geluid waarmee ze ooit vaandeldragers van de neoprog waren geworden. Anders. Kwetsbaarder. Wennen. Waar het nieuwe geluid voor de een niets dan gelukzaligheid in zich droeg, vroeg het album in ieder geval ook gewenning van diegenen die dit niet verwacht hadden.

De afsluitende trilogie die live ook vaak zo gespeeld werd, bracht het geloof terug dat de band niet een volledige knieval voor de commercie had gemaakt. Afwisseling in de muziek, variatie in sfeer, aandacht voor de partijen van de verschillende muzikanten, aandacht voor de muziek, drie nummers die onderling verhaalden, muziek waar je in kon duiken, muziek die het neoprog hart sneller deed slaan (“I love them as if I love them”) en een verhaallijn waar je je toe kon verhouden, je kon, net als eerder op Misplaced Childhood en Clutching At Straws de verhaallijnen proberen te doorgronden, net als bij de andere niet zo poppy nummers op het album en je mocht je iedere keer voorbereiden op de uitbarsting van Rothery’s gitaarsolo, inclusief kippenvel na de zinsnede “So we close our eyes”. En de zanglijnen daarna, hoe diep ging Steve Hogarth daar? Hij pakte je bij je lurven, bij je kladden, bij beide tegelijk, zo vlak voor de rust die Mark Kelly bracht. Hoe onwaarschijnlijk mooi was dat slotakkoord van het album?

Holidays In Eden is een album dat de ontwikkeling van Marillion vangt op een moment dat ze ook zelf nog aan het uitdokteren waren waar ze van waren. Er komen nog vaak nummers van het album terug in setlists, zoveel is zeker. Op basis van dit album zou je niet meteen verwachten dat het album dat volgde juist weg bewoog van alle toegankelijkheid, van keuze voor poppy klanken. Het album daarna was het machtige Brave. Los van iemands voorliefde voor die toegankelijkheid of juist niet, het is een mooi document in de groei van de band, het gaf en geeft velen een aantal liefdesliedjes om zich aan te warmen, troost in te vinden of om zich anderszins mee te vermeien. Het liet ook horen hoe geweldig de stem van Steve Hogarth was en hoe zeer de band kon gaan rekenen op een blijver die zich ook met de muziek ging bemoeien. Het album biedt daarnaast een voortzetting van progressieve elementen die de band naderhand weer beduidend explicieter durfde te omarmen. Tegelijkertijd, het mag toch ook wel als een statement gezien worden dat de band zich in het laatste deel van het album losmaakte van het streven naar singles. Of dat nu was uit ongemak met de druk of om andere redenen, het zijn voor velen juist ook die progressieve nummers met de paar andere eerder op het album die het tot een succes maken. Deze nieuwe mix laat in ieder geval alles kraakhelder  klinken en maakt de luisterervaring, met meer aandacht voor de verschillende instrumenten een fijne. Een album dat de weg voorbereidde naar een van Marillion’s allergrootste.