Och, wat een rommeltje dit album van Macy Gray. Werkelijk waar. Een coveralbum getuigt sowieso al niet van een creatieve piek in de carrière, maar kan best goed uitpakken indien het goed wordt aangepakt. Macy Gray lijkt er gewoonweg helemaal geen zin in te hebben op sommige momenten, terwijl ze op anderen haar ziel en zaligheid er in gooit.

Macy Gray is een grillig artiest. Ze doet gewoon waar ze zelf zin in heeft. Legendarisch is haar bezoekje aan Nederland, waarbij ze de Nederlandse pers te woord zou staan in een etablissement in Loosdrecht. Maar mevrouw zag de Loosdrechtse plassen, ze zag een boot en weg was Macy, de medewerkers van haar toenmalige platenmaatschappij Sony BMG met paniek in de ogen achterlatend. Paniek in de ogen bij de huidige platenmaatschappij is ook zomaar voor te stellen. Je zal maar dit Covered als eindproduct op het bureau krijgen. Hoe ga je dit in hemelsnaam in de markt zetten? Ogenschijnlijk heb je een album met zestien nummers te pakken. Zet je ‘m op merk je al snel dat heel veel van die ‘liedjes’ ordinaire vullertjes zijn die het op zich bij vlagen sterke geheel vooral lijken te willen saboteren.

Gray heeft een erg aardige selectie van liedjes uitgekozen. Dat moet gezegd. Here Comes The Rain Again van Eurythmics, Creep van Radiohead, Teenagers van My Chemical Romance, Maps van Yeah Yeah Yeahs… Nummers die zeker met die wat vreemde Donald Duck-stem van Gray uitstekend uitpakken. Zeker Creep – een nummer dat Gray al langere tijd live doet – zet de toon voor wat een prima album had kunnen zijn. Maar ja, Gray weet tegenover flink wat puike tracks evenveel covers gewoonweg niet naar haar hand te zetten en wat overblijft (zeker bij Metallica’s Nothing Else Matters, het rommelige Lovelockdown van Kanye West dat aan Nina Simone’s Buck wordt gekoppeld en Colby Caillets Bubbly) is vaak niet heel veel meer dan een bloedeloze invuloefening, dan wel een heel erg misgeslagen plank.

Maar goed, zelfs met die mindere covers haalt het album nog zeker een ruime voldoende, want de repertoirekeuze is prima en de uitvoering – hoewel wat vlak – is overal op zijn minst heel degelijk. Maar wat de gemiddelde waardering van dit album volledig naar beneden trekt zijn de vele zogenaamde ‘skits’ die dit album rijk is. Korte hoorspelletjes van een paar seconden tot een paar minuten waarin je Gray ongein hoort trappen in de studio, waarbij muzikale vrienden (Nicole Scherzinger bijvoorbeeld, die anderen mag imiteren) en familie (16-jarige zoon Mel) worden opgetrommeld en korte raps van bevriende muzikanten die als inleiding dienen voor andere tracks. In sommige gevallen (I Try Is Cool And All , But… en de ruim twee minuten durende afsluiter Really) klinkt dat als een typisch gevalletje ‘je had er bij moeten zijn’. Gray en consorten hebben reuze lol, maar boven alles is die opgenomen lol leuk voor een persoonlijke herinnering. Maar om het nou zonder blikken of blozen met de wereld te delen als onderdeel van een album dat de meeste mensen toch zullen kopen voor de muziek, is behoorlijk schaamteloos. Covered is juist door dat soort intermezzo’s typisch zo’n cd waarbij je het met de beste wil van de wereld niemand kwalijk kan nemen als ‘ie zegt ‘weet je wat, ik download de beste tracks wel, maar ga dit album als geheel écht niet kopen’. En dat is jammer, want als het goed is, is het ook meteen héél goed en met een beetje sterkere A&R had dit een klassiek voorbeeld van een goed gelukt coveralbum kunnen zijn.

Macy Gray – Covered

1. Here Comes The Rain Again
2. Creep
3. You Want Them Nervous*
4. Smoke Two Joints
5. La La La (Teaching The Kids)*
6. Teenagers
7. The Power Of Love*
8. Nothing Else Matters
9. Sail (
10. I Try Is Cool And All, But…*
11. Maps
12. Love Lockdown/Buck
13. Mel Rap*
14. Bubbly
15. Wake Up
16. Really?*

* = geen cover maar een ‘skid’