Nadat in 2006 de Antwerpse Lynn Cassiers op het conservatorium in Den Haag afstudeert vervolgt ze als betrokken docente op het Leuvense Lemmensinstituut haar loopbaan. Verbonden met de jonge gepassioneerde muzikanten die dezelfde ambities en inspiratiebronnen delen blijft de veelzijdige vocalist getriggerd om ook buiten school om haar vrije improvisaties op het podium te representeren. Haar rol als vocalist in de dromerige experimentele supergroep Tape Cuts Tape, waarbij ze vergezeld wordt met de van dEUS afkomstige Rudy Trouvé en jazzdrummer Eric Thielemans, opent hierbij voor haar genoeg nieuwe deuren naar andere prachtige projecten.

Onder haar eigen naam brengt ze na The Bird, the Fish and the Ball en Imaginary Band nu het derde solo album Yun uit, al is dat toch wel tekort door de bocht. Met de tevens in Nederland afgestudeerde baritonsaxofonist Bo van der Werf, Manolo Cabras op contrabas, drummer Marek Patrman, pianist Erik Vermeulen en Jozef Dumoulin op de overige toetsen kan je gerust van een geschoolde geoliede volwaardige band spreken welke als eenheid grotendeels op de vorige plaat voor de omlijsting van de geschetste schilderachtige songs verantwoordelijk zijn.

Er wordt vrij geïmproviseerd op Yun , wat in het Chinees wolk betekent. Een continu een beweging zijnde benaming die perfect weergeeft waar de plaat voor staat. De inspiratie wordt grotendeels uit het nog steeds voor genoeg bezieling zorgend American Song Book werk van componisten Cole Porter en George Gershwin gehaald . Als geen ander roepen Belgische muzikanten de grauwe kilte van de grijze arbeiderssteden op. De jazz scene is daar zo ingeburgerd dat er waarschijnlijk zelfs in het gereinigde drinkwater nog sporen van de in het zweet spelende artiesten terug te vinden zijn.

Mistige flarden elektronica en luid geschetste samplers kruizen in het gedurfde donkere I You We de doorrookte kroegpiano partijen van Erik Vermeulen. Een spannend tien minuten durend schouwspel waarbij de leegte van het nachtleven door de verbroederende klanken afgewisseld worden die het rakende samenspel tussen saxofonist Bo Van der Werf en vocalist Lynn Cassiers bespoedigen. De koperen saxofoon roestplekken worden uit de vijftiger jaren sound geblazen en wat introduceert Lynn Cassiers zich hier weer geweldig zeg! De natuurlijke temperamentvolle vocale slaperigheid hitst de overige muzikanten zo daadwerkelijk op, waardoor er een heerlijk laidback sfeertje ontstaat, precies zoals het in een nachtelijk achterafzaaltje hoort.

Na de ritmische donder en bliksem in het regenachtige All en het mistroostent door Bo van der Werf stuk geblazen Move Them Mountains is het bij het indrukwekkende gestructureerde Call It Off om de langste adem vechten. De swing in Lynn Cassiers stem wordt even door de ijverige energieke muzikanten ruw verstoord om er vervolgens tegen het einde aan er een hard soulvol accent aan te geven. Het speelse heen en weer wiegende Seemin’Easy is het troetelkindje van Yun, een speelballetje welke door de timbre in de zang en luchtige lichte instrumentatie de hoogte in getild wordt.

De Nebula elektronica zorgt voor een onaards hemels sfeertje, waarna al piepend en steunend de metrologische gejaagdheid van wereldstad Antwerpen in het vluchtige Far Deep Blue Skies terugkomt. Na het scheurende tegendraadse Nube Mechanica komt de cooling down met het meesterlijke But, waar dromerige sensitiviteit en het alsmaar voortlevende schemerige stadsgevoel elkaar vinden. Een prachtige eindklus die zich laat ontkiemen tot een bloeiend gedragen verhaallijn.

Yun is soms vertederend, soms anarchistisch en soms ook beklemmend. Een veelvoud aan invalshoeken waarmee niet alleen de grote componerende namen geëerd worden, maar waarmee nogmaals het improvisatievermogen van de Belgische school tot zijn recht komt. Door moderne technieken aan klassiekers in het genre toe te voegen maakt Lynn Cassiers en het om haar heen gevormde gezelschap er iets eigens en bijzonders van.