“Nice to meet you, I’m James but you can call me Loverman” zo introduceerde de Brusselse James de Graef zich in 2021 ineens op Gent Jazz. Kort voordien was hij alleen bij insiders bekend van zijn weirde spacerockgroep Shht of van zijn wilde experimentenduo Partners. Tot tijdens de lockdown de bliksem voor hem insloeg. Hij nam de Spaanse gitaar van zijn zus ter hand, veranderde van koers en van naam.  Volgens de legende is toen Loverman – naar de song van Nick Cave? – als alter ego ‘tot hem gekomen’. En sedertdien, wie had het verwacht, maakte hij een prachtdebuut vol melodische Lovesongs, treedt Loverman hoofdzakelijk op met akoestische gitaar of piano, als singer-songwriter pur-sang alsjeblieft, en draait de succestrein voor hem op volle toeren richting de wereld.

Op 21 januari mocht hij zo ook in VRT-primetime in De Zevende Dag live zijn debuutalbum Lovesongs voorstellen, waar hij met tedere stem, onverstoorde cool en geheel solitaire zijn Tinderly en Nothing Ties aan de vleugelpiano ten gehore bracht. Enkele dagen later opnieuw prachtig, tijdens De Toots Sessies. Loverman, een indrukwekkende crooner met een uitzonderlijk fraaie bariton wiens diepe stemtimbre zowel bij Adrian Crowley, Madrugada’s Sivert Høyem, Lee Hazlewood of bij Leonard Cohen aanschurkt. Met deze twee laatsten, met Nick Drake ook en Nick Cave, heeft hij ook veel van de muziekstijl gemeen. In eenvoud en met weinig middelen samengebracht hoeft er om uren nachtelijk ernaar te luisteren in essentie weinig meer te zijn dan die uitzonderlijke stem, wat akoestische snaren, pianoaanslagen, strijkers en her en der een mooie backing-‘Nancy Sinatra’-vrouwenstem.

De naam Loverman zegt al bewust iets over de romantische James ‘as a lover and as a man’. Zijn Lovesongs zijn neerslag van een muzikale ontdekkingsreis met gekneusde liefde en hartepijn als vertrekpunt. Ooit maakte hij een thesis over het ontmaskeren van schadelijke patronen in de liefde, bij songs schrijvende, witte cismannen als Cohen en Cave notabene en hun omgang met vrouwen. Om te ontdekken dat hij er zelf ook wel problematische gedragsvormen op nahield. Lovesongs is daarenboven ook een breakup-plaat, testament van een voorbije liefde, zijn vriendin Daisy van het voormalige duo Partners die nog bij de hele making-of van het album betrokken was. Pas in eenzaamheid en rust teruggetrokken, het thema ook van Another Place, vond hij de ruimte om alles te verwerken, te laten helen, om weer te groeien.

Lovesongs zijn elf oertraditionele ‘songs of love’, in taalgevoelige lyrics, in het foutloze Engels dat hem met de pap mee werd ingelepeld door zijn Britse mama en papa-prof Engelse letterkunde aan de KU Leuven. Op muziek die onmiddellijk snaren raakt en universeel resoneert. James inspireerde hierbij James. Tijdens zijn studie voor muziekproductie in Liverpool raakte hij verslingerd op James Blake, maar evengoed op Burial en Mount Kimbie. Het spelen met de emotie van de ruimte, het isoleren van klanken om sferen ermee op te roepen, je hoort het helemaal terug in de sound van Lovesongs.

Een hele plaat pure, eerlijke, intieme songs in een badje van ruis, daarmee heeft geweldige performer James de Graef zijn entrée als Loverman niet gemist. Een uitzonderlijk debuut met een achtbaan aan onvervalste toppers. Het schitterende akoestische Another Place met als figuranten de zee en de krijsende meeuwen. De diepduistere Nosferatu-song Into the Night. De indringende broken-heartsong Who’s Going to Love You, met zus Rebecca in de achtergrond, met de kapitale vraag van de plaat: “What will you leave behind?” Het huppelende Tinderly, over de virtuele liefde op bestelling.

Het gevoelige katerliedje Differences Aside dat regelrecht een hit werd. Met de idee erin vervat van de universele liefde, te bereiken door verschillen te overbruggen. Candyman met hemelse zang, pure akoestische gitaar en strijkers. Limbo (We’ll Meet Again), uitgepuurde Kings of Convenience wel. De opzwepende hitsingle Would (Right in Front of Your Eyes) met Daisy Ray.

Nothing Ties, net zoveel kippenvel als Adrian Crowley’s onvolprezen The Magpie Song. Call Me Your Loverman, gepassioneerde oproep aan Daisy tussen de vele pakkende Cohen-referenties. De krakkemikkige blues Ballad of the Songbirds als eigenzinnige afsluiter.

Met zijn apart melancholisch stemgebruik, de wat obscure vertolking en zijn expressieve lyrics geeft Loverman zijn eigen draai aan de singer-songwriterstraditie. Na de al uitverkochte zalen treedt hij vanaf 2024 pas echt met Lovesongs in de spotlights.

Een muzikale persoonlijkheid met puur charisma die de luisteraar niet alleen liefkozend charmeert, warm omhelst, maar die als antithese in zich ook de ingehouden ruwe woede heeft van de hyperkinetisch rammende punker. Noem het die soms razende Grinderman, om nog even bij Nick Cave te blijven. In De Tootssessies kwam dit er tijdens zijn krijsende vertolking van  En toen was er niets meer van De Brassers nog eens helemaal uit.

Loverman, straks moeten we hem dankbaar zijn voor zijn moeilijke momenten. Want met Lovesongs levert hij het visitekaartje af van een meer dan belovende singer-songwriter.