Vanuit Gotenburg timmert Love On Drugs verder aan het pad, het project rond Thomas Pontén  brengt in het spoor van I Think I’m Alone Now, Solder en MeLODies een nieuw werkstuk uit. Zoals gebruikelijk is Pontén prominent aanwezig, als zanger en multi-instrumentalist. Bovendien levert hij met uitzondering van afsluiter Heaven de songs aan bouwt verder op een  gevarieerd, eclectisch repertoire met een ondertussen goed op elkaar ingespeelde begeleiders zoals de vertrouwde ritmesectie en toetsenman Markus Larrson aangevuld met enkele gastmuzikanten.

Evenals op het voorgaande al kiest Pontén als afsluiter voor een cover, na Joni Mitchell viel de keuze op David Byrne’s Heaven heeft geenszins de impact van de oorspronkelijke versie van Talking Heads maar de ruimtelijke uitvoering is evenmin te versmaden. Dat geldt overigens voor Fluke in zijn geheel beschouwd.

Echte innoverende toestanden tref je hier niet aan maar Pontén en zijn band pendelen met een  verrassende vanzelfsprekendheid door een uiterst gevarieerde tracklist. Na de opener Through The Dark herinnert de wat gezwollen sound met snerpende gitaren en een orgelfinale van Stranger Danger aan de pompeuze rockopera’s uit de jaren zeventig die de jaren zeventig teisterden.

Als de zangerige pedalsteel van Berra Karlsson  samen met meerstemmige harmonische vocalen opduikt, verzeilen we met You Got Away With Words in contryneske sfeer die verder meandert in een folkgetinte  Where The Water Flows en Tears Must Flows.

Het op strakke synthesizers flanerende Never Walk Away, vormt hier evenals het met warme sax aangevulde Follow Me Down een overbodig buitenbeentje dat hier te licht uitvalt. Met slepende slides en zoemend orgel in Give It To Me Darlin, een duet met Jenny Lundin en het akoestische For The Good Times valt alles nog terug in de juiste plooibij Love On  Drugs.