In Quiet Moments is het tweede album van Lost Horizons. De drijvende krachten, Simon Raymonde en Richie Thomas, geven deze maand het eerste deel van de plaat online prijs. De tweede helft en de volwaardige fysieke release volgen dan eind februari, natuurlijk op Raymonde’s eigen label Bella Union.

In 2017 verraste Lost Horizons met Ojalá, een mooie luistertrip en ontdekkingsreis vol gastvocalisten en -muzikanten, die de songs en sfeerstukken een indringend persoonlijk karakter gaven. Hoewel je van Raymonde (o.a. Cocteau Twins, This Mortal Coil, Snowbird) en Thomas (o.a. Dif Juz) natuurlijk wel wat moois kon verwachten, bleek het lijvige Ojalá toch wel een erg substantieel en atmosferisch werkstuk. ‘Melancholy-delia’, was een poging van een recensent de muziek in een enkel woord te vatten.

De titel van het nieuwe album, In Quiet Moments, sluit natuurlijk aan op de bijzondere omstandigheden waarin de mensheid zich dit jaar bevond en nog steeds bevindt. Daar kwam in het geval van Raymonde nog het overlijden van zijn moeder bij, zodat de nieuwe plaat ook een mogelijkheid bood om rouw en verdriet te uiten. Aan de andere kant is dit tweede album ook zeker vergelijkbaar met zijn voorganger. Ojalá draaide sterk om hoop, op het nieuwe album staat naast sterfelijkheid ook vooral wedergeboorte centraal. En ook op deze plaat weten Raymonde en Thomas zich weer omringd door vele stemmen en instrumenten, zodat iedere track zich weer laat beluisteren als een uniek muzikaal hoofdstuk uit dit songbook.

Direct bij opener Halcyon vallen het heldere geluid en de levendige drums op. De verder kalme song, gebracht met het veelbelovende Penelope Isles, is de gedroomde opener, vol fraaie wendingen en schakeringen. In alle subtiliteit komen de gitaren en de zang in vele gedaantes op je af. Hierna verrast Lost Horizons met een track die diepe bassen, afgemeten gitaar en blazers laat horen. Samen met The Hempolics legt de band een mooie reggaetrack neer, in een stijl die je zelden hoort maar die in al zijn eigenheid toch aansluit bij de overige tracks.

Tim Smith (Midlake) keert terug in de fraaie, gedempte sferen van Grey Tower. Zijn mooie, wat klaaglijke zang komt zoals altijd weer direct binnen. Gemma Dunleavey was ook te horen op Ojalá en klinkt nu iets directer, in het triphop-achtige, stuwende Linger. Het is een track die beelden van prachtige nevels met vage zonnestralen oproept, terwijl drums en piano aardse ondertonen brengen. ‘Please linger!’, roept Dunleavey uit. Cameron Neal, bekend van Horse Thief, mag in soortgelijke sferen optreden met Nobody Knows My Name. Ook hij trad al aan op het vorige album van Lost Horizons, toen met Sharon van Etten.

Porridge Radio, uit Brighton, komt langs in een indringende, uptempo song vol hallucinerende (gitaar)effecten. One For Regret, is de passend onbestemde titel. Het hieropvolgende Every Beat That Passed was al gelanceerd met een video. Een levenskrachtige song met Kavi Kwai die ook stilstaat bij de kwetsbaarheid van het leven en die het muzikale verleden van Simon Raymonde op momenten fraai in herinnering brengt.

Het laatste stuk op dit welkome decembercadeau is een heilzame song, tot ons gebracht door niemand minder dan John Grant. Natuurlijk mag hij niet ontbreken. De titel Cordelia belooft al wat en de weldadige, lome trip van ruim zeven minuten mag er wezen. John Grant als ‘eenmanskoor’ trekt op fraaie, ijle wijze de gordijnen langzaam weer dicht. ‘She is a memory… fading away…’

De gedwongen onthaasting en vele momenten van reflectie die dit jaar karakteriseerden komt niet alleen terug in de muziek van Lost Horizons, je vindt het ook terug in de fraaie, uitnodigende hoesfoto van In Quiet Moments, een prent van Jacques-Henri Lartigue uit de jaren veertig, die je als het ware met zachte hand de weldadige muziek intrekt. Het maakt dit werkstuk helemaal af.