Midlake
Antiphon
De herstart van het Texaanse Midlake pakt bijzonder goed uit. Antiphon is een van de betere albums van de band na de wat zware voorganger The Courage Of Others van 3 jaar terug.
Toen tijdens de opnamen van een opvolger van The Courage Of Others einde van vorig jaar onverwacht frontman en voornaamste songschrijver Tim Smith de band verliet bleef de band met een onaf album achter. Een snelle beslissing werd genomen om gitarist Eric Pulido als zanger en songschrijver naar voren te schuiven. Op het nieuwe album Antiphon is duidelijk te horen dat, hoe karakteristiek frontman en songschrijver Smith ook was voor het geluid van de eerste 3 albums, ze met het naar de voorgrond plaatsen van Pulido een goede keus hebben gemaakt. De zeer sterke collectie songs laat een gedreven band horen en hoewel Pulido niet zo prominent klinkt in zang en zijn teksten niet zo intrigerend zijn als die van Smith, is Antiphon een uitermate boeiend album geworden.
Het geweldige titelnummer, waarmee het album begint, is wat dat aangaat de perfecte start. Het is een lekker dynamische track die door de lekker dikke bas van Paul Alexander en de drums van McKinzie Smith een open sound krijgt. Met de rest van het album gaan we met de van de band zo herkenbare melancholieke folk meets (prog) rock met prachtig gelaagde meerstemmige vocalen sfeer lekker en avontuurlijk de diepte in. Vooral in songs als The Old And The Young, Aurora Gone, It’s Going Down, het instrumentale Vale, het wonderschone This Weight en Corruption komt de klasse van Midlake uitstekend uit de verf.
Knap hoe Midlake het verlies van Smith heeft weten op te vangen met Antiphon. De band is verder gegaan waar The Courage Of Others eindigde: Dezelfde intrigerende songschema’s en arrangementen maar dan veel meer klinkend als een frisse band en niet als een voorname frontman met muzikanten achter zich.