Long Distance Calling is een achterhaalde term in deze tijden van Skype, Voice over IP en Hubble telescopen. Zo achterhaald de naam, zo modern de muziek. Deze Duitse band presenteert op haar derde album weer een aangename reeks melancholische, instrumentale nummers die klinken als een mix van Pink Floyd (vol steroïden) met Tool (zonder Maynard) en met Godspeed You Black Emperor (zonder buitenissige instrumenten). Het materiaal zit zo goed in elkaar dat je geen moment een zanger of zangeres mist. De composities zijn opmerkelijk genoeg niet complex of gelaagd, maar gewoon goed uitgedacht en brengen de luisteraar in een zekere flow.

Net als op het voorgaande album heeft men voor één nummer een gastzanger gevraagd. Ditmaal was dat John Bush van Armored Saint. Persoonlijk ben ik bijzonder gecharmeerd van Bush’ stem en elk project waaraan hij deelneemt kan rekenen op mijn warme belangstelling. Bush zingt echter zelden op albums van andere bands dan Armored Saint en Anthrax en werd daarom gevraagd naar zijn reden voor zijn vocale contributie op het nummer Middleville. Daarop antwoordde hij: “Music. That is the sole reason that I did this song. When I was approached by Long Distance Calling, instead of seeking information about them, I just listened to the music. I didn’t look at a web site or a social network. I didn’t inquire about their history. I didn’t even look at a picture. I just listened to them. That was all I needed. It inspired me and allowed me to be part of an amazing song. Ambience, power, mood, melody, it has it all. Crank it! Preferably in headphones.”

Ambiance, kracht, stemming en melodie, zoals Bush het samenvat zegt eigenlijk alles over Long Distance Calling. Hun muziek voelt zo compleet dat het een muzikale belevenis wordt die je het best met een koptelefoon kunt ondergaan. Deze band verdient een groter publiek dan ze tot op heden hebben bereikt.