Met een naam als Lola Marsh denk je aan een adembenemende mooie singer-songwriter, welke zich bij de vele vrouwelijke namen voegt die de laatste jaren de revue passeren. Dat hierachter een uit het Israëlische Tel Aviv muzikaal partnerschap schuil gaat, verwacht je dan niet direct. Al zet de beeldige zangeres het geheel wel helemaal naar haar hand. Gitarist Gil Landau ontdekt tijdens een spontaan verjaardagsfeestje optreden in 2011 dat goede vriendin Yael Shoshana Cohen een prachtig stemgeluid bezit. Er ontstaat het vruchtbare idee om hun krachten te bundelen.

Achter zijn keyboard werkt hij probeersels tot heuse songs uit, waarmee ze zich in 2013 publiekelijk als Lola Marsh duo presenteren. Aangevuld met bassist Mati Gilad, gitarist Rami Osservaser en drummer Dekel Dvir werken ze vijf jaar lang aan Remember Roses. Een prima eerste popplaat, waarbij het eigen geluid nog mijlenver te zoeken is. Feit is wel dat ze hiermee massaal opgepakt worden. In een hoger tempo komt opvolger Someday Tomorrow Maybe tot stand waarbij ze voor een sterker country en western gerichte sound kiezen. Om in het vervolg de vergelijking met melancholische traag zwoel klinkende zangeressen te beperken, gooit Yael Shoshana Cohen haar prettige vocalen op speed, waardoor ze zich toch enigszins onderscheidt.

Met een opener muzikale omlijsting is het allemaal een stuk minder sober. Voor de rust grijpt de band naar knapperende kale kampvuurliedjes terug, waarbij het beperkte vocale vermogen van Yael wel opvalt. Als die stem totaal genegeerd wordt blijft er in het kleinere In The Morning een instrumentaal sfeerjuweeltje over. Echoes is een moedige aftrap waarbij de zangeres door heerlijk film noir gitaarspel opgezweept wordt. De toon is zo Amerikaans, de moederlijke roots zijn totaal verdwenen. Zelfs aan de gedetailleerde uitspraak is de nodige aandacht besteed. Het is allemaal zo uitgekiend woestijn stoffig. Een slimme zet omdat ze al vrij snel in de Verenigde Staten opgepakt worden. De naam Lola Marsh wordt al direct aan soundtracks en reclame commercials gekoppeld en ze hebben het geluk dat ze op het geschikte moment de juiste radiostations binnenwandelen.

Met het swingende Only for a Moment houden ze ook dat opbeurende goede gevoel aan, waarmee ze een natuurlijke geluid switch opdringen. Toch zijn het vooral het dramatisch voortslepende Give Me Some Time en de prachtige geheimzinnige Darkest Hour diepgang songs waar hun kracht ligt. Dan maar schaamteloos bij het verwachtingspatroon van grote platenmaatschappijen aansluiten die massaal op zoek naar een nieuwe Lana Del Rey zijn, die met het overdonderend succes de wereld aan haar voeten dwingt. Want dat brengt genoeg geld in het laadje. Het zou niet eerlijk zijn om haar in dit verhaal totaal te negeren als ze als een invloedrijke overkoepelde schaduw een overduidelijke inspiratiebron vormt.

Het zal voor Lola Marsh een hele weg zijn om zich zorgeloos van dit stigma te ontkoppelen. Dit soort muziekscene ontwikkelingen hebben we in het verleden ook in de voortrekkersrollen van tig muzikanten ervaren. Hoe mooi is het als collega’s op deze manier de waardering zo voelbaar uitspreken. Someday Tomorrow Maybe is sprankelend en fris, ondanks de gepoogde vernieuwingsdrang schudden ze het imago van de eerste plaat niet van zich af, maar houden ze zich kwalitatief zeker staande.