Marie en Lionel Limiñana vormen als The Limiñanas een Franse experimentele rockband die erg goed naar sixties garage psychedelica heeft geluisterd. Ze onderscheiden zich het sterkste als ze in hun moerstaal zingen en niet direct aan de Amerikaanse White Stripes gelinkt worden, die met identieke werkverdeling soortgelijke arbeid verrichten.

Dit nieuwe project is een logisch vervolg op het laatste The Limiñanas album Shadow People plaat. Daar wordt voor het titelnummer actrice Emmanuelle Seigner aan het duo gekoppeld. Op het geslaagde Shadow People is het onvoorspelbare The Brian Jonestown Massacre opperhoofd Anton Newcombe aanwezig, welke ook bij het project L’Épée als vierde bandlid is binnengehaald. Binnen Diabolique combineert hij zijn veelzijdige instrumentenbeheersing met de rol als producer. Samen met Lionel werkt hij de flarden teksten en andere probeerseltjes tot een stabiel sterk eindproduct uit. De hoes symboliseert het zwaard van Damocles. De voorbede tot dreigend onheil, met in de hoek het Franse woord voor duivels weggestopt.

L’Épée is The Limiñanas 2.0. Duister gitaarspel met Oosterse invalshoeken weerklinken op Une Lune Étrange om er vervolgens door de drums van Marie een heerlijke beat onder te droppen. De verwachtingen zijn hoog gespannen, maar worden vervolgens door de filmster wel degelijk waar gemaakt. Natuurlijk is ze niet een wereldzangeres, maar haar flinterdunne stemgeluid past wel perfect in de mix. Het zou de ultieme natte droom van Andy Warhol kunnen zijn. Een in het verlengde van Velvet Underground opererend groepsgeluid met een prachtige acterende femme fatale als frontvrouw.

Het mag overduidelijk zijn wie de inspiratiebron voor Lou vormt, maar volgens Emmanuelle Seigner staat hierbij een jeugdliefde van haar centraal. Het zal allemaal wel, mij houdt ze niet voor de gek. Als dan vervolgens het smerige gitaarwerk het afmaakt, gaan mijn gedachtes toch direct naar de roerige Coney Island periode van meneer Reed. Die heerlijke retro psychedelica komt ook terug in het zo in de sixties te plaatsen Dreams, waar die Franse tongval er een sensueel tintje aan toevoegt. Alsof stiekem door Warhol een kant en klaar song is geconserveerd in een van zijn Campbell’s Soup Cans blikken, welke ver over de datum geopend worden.

Het accent verlegd zich op La Brigade des Maléfices voorzichtig richting de Krautrock. De gejaagde duisternis vormt het ideale speelveld voor de overtuigende Emmanuelle Seigner, die zich verhalend door de track heen werkt. Bij het mysterieuze Oosterse On Dansait Avec Elle sjokken we op kamelendraf zwaar onder geestverruimende invloed op een Fata Morgana af. Zanger Bertrand Belin vervult hierbij met zijn typerende stem een geslaagde gastrol en gaat een koortsig duet met Seigner aan.

De holle galmende postpunk van het krassende Ghost Rider laat je het rumoerige jaren tachtig voorgerecht herbeleven. De angst en paranoia van het komende decennia lachen je vanuit de schreeuwerige voordracht grimmig vol ironie toe. Dwars tegen de stromingen in vervolgt een gedesillusioneerd zwartkijker zijn weg. Samen met de perfect getimede blikken percussie welke Grande inluiden, zweef je op het vliegend klankentapijt van Aziatische mystiek weg om vervolgens down to earth in de kerstbelletjes Wall of Sound van Springfield 61 te landen.

Un Rituel Inhabituel stapt binnen in het Britpop tijdperk, waar chemical beats azen op een plek in de popgeschiedenis azen. Last Picture Show maakt daarentegen van een totaal ander ritme gebruik. Een stevige bubblegum song met een strenge Emmanuelle Seigner die haar definitieve vorm gevonden heeft. Laat Diabolique een mooie start van meerdere vruchtbare albums van dit kwartet zijn.