De Engelsman Laurence Jones was een jaar of wat terug nog een jong aanstormend talent uit Groot-Brittannië, die veelvuldig op de Nederlandse bluespodia te vinden was. Al op zevenjarige leeftijd startte hij met klassieke gitaarlessen en later vlooide hij z’n vaders platencollectie uit. Zijn favoriete plaat was nota bene een van de oude Britse bluesrockband The Groundhogs. In 2014 tekende zijn eerste platencontract en vertrok hij naar de VS voor opnamen. Hij toerde als voorprogramma met onder meer Vintage Trouble en Kenny Wayne Shepherd. In 2016 nam hij een album op met de legendarische Engelse bluesproducer Mike Vernon, bekend van Peter Green’s Fleetwood Mac.

Inmiddels 27 jaar trekt hij het breder dan bluesrock alleen. Dat is mooi, want er vallen hier al genoeg schijfjes in de bus met gitaarsolo’s per strekkende meter, maar weinig soul, variatie en degelijke songs. Met name The Faces lijken nu een inspiratiebron, een band die (terecht) sowieso wat herontdekt wordt door muziekliefhebbers.

Everything Is Gonna Be Allright is een degelijke rocker in de stijl van de Rolling Stones en The Faces, maar qua tekst wat plat. Wel valt direct op dat Jones een goede leadzanger is. Wipe Those Tears Dry is soul, met een lekker Hammond-orgeltje en soepele gitaarlicks. I’m Waiting en Stay zijn lekkere up tempo nummers. Wat opvalt: Jones laat zich niet direct verleiden tot ellenlange solo’s en gepiel, maar stelt z’n licks en riffs vooral ten dienste van de songs. Pas bij Mistreated gaat hij op de bluestour, zij het dan eerder bluesrock, en dan nog blijft het leadgitaarwerk vrij ingetogen.

Quite Like You is eerder poppy, maar daarna gaat hij met Long long Lonely Ride echt de bluestour op. Beautiful Place en zou niet misstaan op de sterk door JJ Cale beïnvloedde albums van Eric Clapton uit de jaren zeventig. Sowieso zullen Clapton-liefhebbers bij Laurence Jones zeker aan hun trekken komen (Low Down, The Love). De achtergrond-vocalen dragen bij aan dat gevoel. Met de oude klassieker Daytripper maakt hij een uitstapje richting The Beatles, al bakt hij er wel wat anders van.

Echt gevaarlijk klinkt Jones niet op dit album. Het is eerder gedegen en sober, maar nergens vliegt hij uit de bocht. Dat kun je zowel positief als negatief opvatten. De songs zijn gedegen en het gitaarspel meer dan verzorgd, maar het blijft wel een tikje braaf naar de smaak van uw scribent.