Ze stond bij mij voordien ook al op een zeer mooi blaadje, deze conservatoriumzangeres Laura Mvula. Maar het gebeurde eerder al dit jaar met St.Vincent en nu herhaalt het zich bij haar. Terugduiken in oude platenkasten met een sound van decennia geleden en eruit weerkeren en opveren met niet minder dan een persoonlijk en muzikaal hoogtepunt: Pink Noise.

Zichzelf daarbij verloochenen doet ze niet, nee. Dat niet bij een ervaren en zelfbewust iemand als Laura, eerder integendeel. Ze vond wel haar zelfzekerheid terug en oplevend door haar sterke nieuwe plaat kijkt ze nu terug op dieptes, liefdes, frustraties, haar tranen en ‘t loslaten van verleden. Haar voorheen in andere pop, soul en jazz gedrenkt stemgeluid, waarmee ze blijkbaar toch niet helemaal tevreden meer was, past nu naadloos in een veel frisser, tegelijk eigentijdser jasje.

Met die fantastische stem van haar staat ze er nu na jaren van stilte ineens weer, vol overgave, met energiek meanderende songs. Ze doet het nu zuiverder poppy, funkier, met meer disco en met synths, vooral meer synths. Net als haar idolen uit de eighties. Je wijst zelfs klakkeloos aan waar ze de mosterd vond, bij Janet en Michael Jackson, Whitney Houston, Chic, Grace Jones, Prince, en ongetwijfeld nog anderen.

In beginsong, Safe Passage showt ze al direct haar nieuwe outfit: komt op met smachtende krachtstem, geflankeerd door strakke drummachines, pompende bas en vuurwerk in de synths. Ook zo in t daaropvolgende Conditional, dansbaar, gelaagde vocalen, breaks en beats op diep rollende synths. Ze kijkt bitter terug op haar droge drop bij Sony Records en ‘t leed dat die periode haar berokkende.

Church Girl, vrolijke Whitney Houston/Prince-discofloorfiller over schijnheiligheid. Remedy, kordaat naar de dance-party als tegengif voor vijandige anderen die zomaar mensen neerschieten en tot “I can’t breathe” drijven. Magical, sterke r&b-song met de nieuwe soul van Laura. What Matters, mooi ongerimpeld duet met Simon Neil van Biffy Clyro, gegarandeerde plakker voor de dansvloer. Got Me, Laura subliem gereïncarneerd in Michael Jackson, nog zo’n hoogtepunt met alles erop en eraan. Before The Dawn, vat het dan muzikaal nog eens mooi samen.

Jezelf op schitterende wijze terugzoeken in de eighties en je op de koop toe als ambitieuze diva heruitvinden. ‘t Is niet alleen een nieuwe start dus dit. Ook Laura Mvula is nu een nieuwe ster voor de grote podia.