Voor mij is de psychedelische Tattva single van Kula Shaker de waardige opvolger van de gehypte Madchester erfenis waartoe The Stone Roses, Happy Mondays en The Charlatans behoren. Hier is iets boeiends gaande, en K blijkt een van de leukste debuutalbums uit de jaren negentig te zijn. Vreemd genoeg sluit deze mix van Faces riffs, The Beatles orkestratie en geest verruimende Grateful Dead jams perfect op de heersende ravende dancecultuur aan. Britpop was alweer op zijn retour, en Kula Shaker plaatst zich als nieuwe grote belofte op de voorgrond. Echter verzuimen ze om op opvolger Peasants, Pigs & Astronauts dit succes te continueren. En dan is er ook nog gedoe over de verkeerd begrepen uitleg van het swastika teken, een symbool welke in India een andere betekenis heeft als in Europa. Het werkt in ieder geval niet in het voordeel.

Kula Shaker valt uit elkaar, frontman Crispian Mills sluit zich in de studio op, maar komt daar geen stap verder, dus een solo carrière blijft uit. Uiteindelijk verschijnen er van tussenpaus The Jeevas twee albums waarna hij Kula Shaker reconstrueert. Er komen mondjesmaat nieuwe platen uit, K 2.0 komt in het vizier van Written in Music en er volgt zelfs een uitgebreid interview met Crispian Mills. Echt slecht wordt het nergens, maar die magie van vooral K is verdwenen. Natural Magick moet het verschil maken. Er is contact gelegd met voormalige toetsenist Jay Darlington welke zich na een afwezigheid van vijfentwintig jaar weer bij de indierockers, ik bedoel indiarockers voegt.

Na zoekend transistorradio gedraai komen we uiteindelijk bij Gaslighting uit. Bassist Alonza Bevan wordt geïntroduceerd, maar Jay Darlington wordt totaal genegeerd, dom, dom, dom. Deze mengt zich nog subtiel bescheiden in het geheel. Zou het dan nu al aan het rommelen zijn en een tournee gevaar lopen? Crispian Mills mist die enthousiaste bijna evangelische hoera roeping waarmee hij op K zo overtuigend toeslaat. Zijn stem heeft eerder gelijkenissen met New Jersey rocker Jon Bon Jovi, dat typische Britse is verdrongen en ver weggestopt. De vocalist roept op om het sociale media gebeuren te vergeten en de puurheid van de muziek te bezoeken. Deze vind je niet achter een computer of op een smartphone, daarvoor moet je toch echt de straat op.

Er is een revolutie gaande, oorlogen en bedrog heersen, er is simpelweg weer een beetje liefde nodig om dit te verdringen. Daar past de flowerpower instelling van Kula Shaker perfect tussen. De juiste band op het juiste moment dus? Nou, dat niet helemaal. Er is veel veranderd. De aarde heeft niet stil gestaan en is continue in beweging. Dat deze nu de tegenovergestelde richting opdraait hebben we puur aan onszelf te danken. Het betekend niet dat de klokwijzers de tijd terugdraaien. De instelling is in ieder geval goed, ook Waves nodigt uit om vooruit de denken, spookstad Londen te verlaten en de muziekscene van Manchester te reanimeren. Crispian Mills vergeet hierbij echter dat de postpunk beweging juist nu op zijn toppen functioneert. Onder welke steen heeft hij de afgelopen jaren gelegen?

Er zit in ieder geval een lekkere groove in, en misschien is de wereld wel toe aan een psychedelische jaren zestig revival. Het Natural Magick titelstuk heeft een funkende aanstekelijke drive en gepassioneerde percussie. Je hebt iets moois in handen wat je wil delen. De Indian Record Player rock and roll moet de Westerse cultuur met het meer Midden-Oosten getinte sound verbinden, maar grijpt daarin net mis. Dat lukt ze beter met de donkere exotische Chura Liya (You Stole My Heart) bossanova westerntango. Een fictieve Bollywood filmscenariotrack waarin de uit Bangladesh afkomstige zangeres LaBoni Barua de hoofdpartijen vertolkt. Het is slechts voorwerk tot het bedwelmende Something Dangerous waarbij je de indruk krijgt dat The Everly Brothers flink van de verboden middelen gesnoept hebben en waarbij zelfs een mondharmonicablazer aanschuift, het moet niet gekker worden!

En daar ligt nou net dat hekelpunt. Kula Shaker wijkt net te vaak van dat geestverruimende stimulerende india geluid af. De saaie Stay with Me Tonight rockwals is een desperate voortslepende countryballad (heb ik Bon Jon Jovi al genoemd? Ja dus!) met bluesy rockgitaar uitspattingen. Het met fluitspel ingeleide zielloze Whistle and I Will Come sluit hier naadloos op aan. De LaBoni Barua fado passie, de gitaaruitspattingen van Crispian Mills en het bezwerende Hammondorgel toetsenwerk van verloren zoon Jay Darlington mag Happy Birthday van de ondergang redden. De geest van John Lennon dwaalt hier zeker in rond, maar is slechts een bijna vervaagd doorschijnend verschijnsel. Toch ligt in dit soort tracks de kracht van Natural Magick, de veilige filmische track mag echter net wat meer van het doek afspatten. Idontwannapaymytaxes leunt op een hypnotiserende beat, stevige herhalende gitaarriffs en soulgospel achtergrondzang en overtuigt beter. K heeft echter die frisse jongensachtige bevlogenheid, en dat hoor ik hier niet terug.

Het funkende antioorlog statement F-Bombs heeft een drugs overgoten aftrap waarna het compleet losgaat. Woodstock anno 2024, dezelfde problematiek, dezelfde inmenging en weer die onnodige strijd welke nergens naar toe leidt. Het hoogdravende door All You Need Is Love en jaren vijftig sentiment geïnspireerde Give Me Tomorrow ideologie brengt daar geen verandering in. Kalifornia Blues benadrukt waar ik al de hele tijd bang voor was. Kula Shaker verlegt de Indiaanse Britse roots naar het te ontginnen Amerikaanse Droom werkveld. Een denkfout die U2, Simple Minds en The Cult in het verleden ook al gemaakt hebben.