Het in 1993 opgerichte Korn, ooit begonnen als LAPD, was mede hoofdverantwoordelijk voor de geboorte van de nu-metal. Gelijk vanaf het titelloze debuut behoorde Korn tot de allergrootste bands uit het genre. De wereldwijde doorbraak kwam echter pas bij het derde album Follow The Leader (1998) met de hit Freak On A Leash. Het succes ging echt ook gepaard met excessief alcohol- en drugsgebruik waarna het vierde album van de heren, Issisues, meer in het teken stond van afkicken. Het daaropvolgende Untouchables (2002) wordt wel eens gezien als het beste album dat Korn heeft gemaakt. Dit was zeker commercieel het geval. Na de grote piek in het succes van de band verlieten oerleden David Silveria (drums) en Brian Welch (gitaar) de band rond 2005.

Met wisselend succes heeft de band verschillende albums afgeleverd na deze periode, maar de stijgende lijn is toch eigenlijk weer echt opgepakt sinds gitarist Brian Welch na acht jaar afwezigheid weer terugkeerde bij de band. Korn heeft altijd beweerd dat hij niet een van de hoofdschrijvers van de band was maar het kan geen toeval zijn dat de magie van deze nu-metal pioniers weer helemaal terug is sinds zijn terugkeer. Dat bewees het album The Paradigm Shift (2013) des te meer.

Zoals elke plaat van Korn staat het leed van zanger Jonathan David centraal. Als je denkt hoeveel kan de man nog hebben, na een leven vol misbruik, drank en drugs, sterft tot overmaat van ramp zijn vrouw ook nog eens in augustus van het vorige jaar aan een overdosis. De pijn van zijn verlies, depressies en wanhoop vormen een rode draad door dit inmiddels alweer dertiende studio album: The Nothing.

Het doedelzak intro nummer The End Begins zet gelijk de toon voor het hele album. Jonathan huilt en praat tegen God. De plaat eindigt met Surrender To Failure overigens net zoals het begint, met vragen vol wanhoop aan zijn vrouw en de almachtige. “Why did you leave / I have failed / I would do anyting to bring you back / God laughs at my face.” Het moge duidelijk zijn, Korn levert geen vrolijke plaat af. Nu heeft de geschiedenis ons één ding geleerd, en dat is dat artiesten op hun best zijn als ellende in hun leven arriveert. In het geval van Korn, en dan met name Jonathan, is dit niet anders.

Korn levert een dijk van een album af. Misschien wel het beste album sinds Untouchables. Het hardste nummer van de plaat is Cold en dat is gelijk ook één van de betere nummers van de laatste jaren. Dit nummer gaat het zeker goed doen op de festivals. Verder genoeg variatie op het nieuwe album. You’ll never Find Me en Finally Free hebben een heerlijke nineties grunge feel. Nummers als The Darkness Is Revealing en Gravity Of Discomfort zijn weer typische Korn nu-metal songs die op de albums uit de begindagen niet hadden misstaan. De productie van het album is ook iets wat niet onvermeld mag blijven. Nick Raskulinecz levert een puike prestatie met een heel duidelijk, maar moddervet geluid. Al met al een prima album van een band die weer helemaal terug is aan het metalfront.