Hoe weet een pianist hoe je een partituur moet spelen? Natuurlijk staan de noten er allemaal en die kun je gewoon terugvinden op je instrument. Maar wat bepaalt hoe hard of zacht je speelt? Ook dit staat aangegeven in de partituur, maar hoe zacht is piano en hoe hard is forte? Het lijkt erop of klassieke werken steeds meer dynamiek krijgen tijdens hun uitvoeringen. Is dat een moderne tendens?

Op haar nieuwe CD genaamd Faust speelt de Georgische pianiste Ketevan Sepashvili de Pianosonate in B mineur van Franz Liszt en de Pianosonate in D mineur van Sergei Rachmaninof. Dat eerste werk ken ik in een oudere versie, namelijk van Alfred Brendel. De uitvoering van Ketevan Sepashvili is spannender, uitdagender, dynamischer en opwindender; ik kan me voorstellen dat Franz Liszt zijn Pianosonate net zo uitgevoerd heeft. Met dezelfde energie en helderheid gaat deze pianiste de Sonate van Rachmaninof te lijf. Ketevan Sepashvili heeft opvallend veel aandacht voor detail en speelt beide monsterlijk lange pianosonates met even veel overgave.

Het centrale thema van deze CD is Faust. Beide componisten hebben duidelijk gemaakt dat hun pianowerken gebaseerd zijn op dit legendarische verhaal van Goethe. Het is nog net geen programma-muziek, maar het scheelt niet veel. Rachmaninof heeft aangegeven dat de drie delen uit zijn sonate overeenkomen met de drie hoofdpersonen uit het verhaal: Faust, Gretchen en Mephistofeles. Bij Liszt zijn deze karakters meer verweven door het hele werk en komen ze samen met andere elementen uit het boek naar voren. Zo heeft een prachtig literair werk ervoor gezorgd dat deze componisten ook prachtige muziek hebben geschreven.

Tracklisting Faust:
Sonata No. 1 in D minor, Op. 28
1. Allegro moderato
2. Lento
3. Allegro molto
Sonata in B minor, S. 178
4. Lento assai – Allegro energico – Grandioso – Recitativo
5. Andante sostenuto – Quasi adagio
6. Allegro energico – Stretta quasi presto – Presto – Prestissimo – Andante sostenuto – Allegro moderato – Lento assai