Mocht je vanwege de naam van deze band enige gelijkenis verwachten met Steely Dan, die is er niet. Katy Lied heeft niets te maken met het vierde album dat Donald Fagen en Walter Becker in 1975 uitbrachten. Katy Lied maakt op Winter Lightning aanstekelijke poprock die – als dan toch vergelijkingen gemaakt moeten worden – nog het meest doet denken aan The Pretenders, zowel qua muziek als qua zang. Dat geldt vooral voor de nummers Drivin’ The Miles, Go Too Far en Never Gonna Run.

Dit maakt niet alleen duidelijk hoe waanzinnig geweldig die Britse band met (Amerikaanse) Chrissie Hynde toch was, het maakt daarnaast duidelijk dat ook Katy Lied heel aardig muziek kan maken. Sowieso, de band heeft ook wel degelijk een eigen geluid.

Katy Lied werd opgericht in 2006 en brengt met Winter Lightning niet alleen het derde album, de band is ook alweer toe aan een derde bezetting. Op het mooie debuut Late Arrival (2008) bestond die uit gitarist/songwriter Duncan Hamilton, zanger Dan Britton, drummer Paul Burgess (ex 10CC, Joan Armatrading en Icicle Works) en bassist Ian Thomson (ex Lindisfarne).

De eerste verandering was op vervolgalbum Echo Games (2009), waar zangeres Katie Harnett de plek innam voor de vertrokken Britton. Nu, op Winter Lightning is bassist Thomson niet meer van de partij, hij maakte plaatse voor Jo Wadeson (ex Waterboys en Beth Orton). En om maar weer eens met een vergelijking te komen: ook gelijkenissen met Beth Orton zijn goed hoorbaar op dit album (vooral op One Sweet Kiss, Wrong Turn en Holding Pattern). Laat ik dat nou prachtige muziek vinden. Dat betekent overigens zeker niet automatisch een hogere waardering, het betekent vooral dat nog kritischer geluisterd wordt.

Toch blijft het oordeel positief. De muziek is erg aangenaam, toegankelijk en belangrijk om te melden, zeker meer zomers dan de titel zou kunnen doen vermoeden. Die titeltrack staat twee keer op de schijf, als afsluiter en daarvoor een keer als a capella track. Laatstgenoemde versie is zeker geen slecht nummer, maar vergeleken met de rest van de muziek (en met die andere versie) toch net wat té rustig. Ook Town Went Cold On Me heeft een wat andere sfeer dan het grootste deel van het album, het heeft een meer loungy, jazzy feel. Hoewel dit wat mij betreft de twee mindere nummers zijn, ze zijn toch ook weer welkom als afwisseling. En ‘mindere’ betekent zeker niet ‘slecht’, de rest is gewoon nóg beter.

Hamilton zegt: “With Katy Lied the songs came first. In fact at the start everything was very studio based, we’d write, we’d record, and we’d draft in different musicians to flesh out the songs accordingly. But what could at one time have been referred to as a ‘project’ is now more than ever a band. There’s a solid bond and an empathy between the four of us, after all the gigs and festivals of the last twelve months we’re a unit. And you can hear that throughout Winter Lightning.”

Daarin heeft de gitarist/songwriter groot gelijk: de band hoeft geen personele veranderingen meer te ondergaan, de huidige bezetting klinkt als een goed en hecht collectief, dat hele aangename muziek weet te maken. Zeker waard om eens naar te luisteren. Dat geldt niet alleen voor fans van The Pretenders en Beth Orton, ook fans van Steely Dan mogen dat gerust eens proberen, net als iedere liefhebber van hoogwaardige poprock. O en áls je luistert, luister dan ook het hele album, tot en met de laatste seconde. Waarom? Dat merk je vanzelf…