De band Journey staat al dik vijfendertig jaar aan de top van het AOR genre en te oordelen naar de kwaliteit van Eclipse zal hun heerschappij nog wel even voortduren. Met Eclipse levert Journey namelijk opnieuw een prima AOR album af dat meer dan ooit wordt gedomineerd door gitarist Neal Schon. Door de prominente rol van de gitaarpartijen vervullen de keyboards van Jonathan Cain ditmaal een bijrol. Cain zelf speelt op diverse nummers ook gitaar waardoor Eclipse misschien wel de “ruigste” Journey plaat ooit is geworden. De Filippijnse zanger Arnel Pineda lijkt zich nog beter in zijn vel te voelen dan op Revelation waar hij als onbekend talent moest debuteren tussen veteranen die alles al hebben meegemaakt.

Een blik op de tijdsduur van de liedjes leert dat dit geen gewoon AOR album is. Geen speelduren tussen de drie en vier minuten, maar veel nummers van zes minuten of meer. Journey speelt op Eclipse niet op safe, maar experimenteert met uitgerekte, gelaagde arrangementen, lange solo’s en filosofisch concept dat als een rode lijn door de tekst loopt. Dat een band met zo’n lange carrière zo durft af te wijken van wat ze hiervoor deden, is lovenswaardig. Wat gebleven is, is de gepolijste maar niet te gladde productie waardoor alles tot in perfectie verzorgd is.

Een ongebruikelijk harde riff opent City Of Hope. Ondersteund door een stevige drumbeat van Deen Castronova ontrolt zich een energiek nummer met een pakkend refrein dat zich halverwege anders ontwikkelt dan je zou verwachten. Neal Schon schudt hier diverse solo’s uit zijn mouw die het nummer naar een nog hoger niveau tillen. Een veel belovend begin. Edge Of The Moment gaat op dezelfde voet verder en geeft het album een frisse start omdat het niet terugvalt in tempo. Het navolgende Chain Of Love begint veel rustiger, maar na een piano intro barst opnieuw een riff los en volgt een typische midtempo Journey kraker. Arnel zingt hier weer prima en toont zich een meer dan waardig opvolger van Steve Perry. Het samenspel van gitaar en keyboards is Journey ten voeten uit. Een nummer dat de fans zullen opvreten. De ballade Tantra begint nogal zeikerig, maar wordt daarna een stuk beter. Zowel Arnel Pineda als Jonathan Cain tonen zich van hun beste kant. Anything Is Possible is een typische Journey AOR klassieker zoals we die aantroffen op albums als Escape en Frontiers. Een fantastische hook, prachtig gitaarspel en een catchy refrein. Door dit soort nummers is Journey de enige rockband in de top van meest verkochte iTunes liedjes. Wie Pineda hier hoort zingen beseft dat Perry nooit meer hoeft terug te komen. Op zowel Resonate als het geweldige She’s A Mystery net de band wat gas terug en krijgen we akoestische gitaren en reflectieve teksten voorgeschoteld. Samen vormen ze een rustpunt tijdens dit lange album al kent She’s A Mystery voor Journey begrippen wel een stevig einde met furieuze solo’s van Schon. Naar verluidt staan er op dit album 174 solo’s! Het zeven minuten durende Human Feel is een uptempo nummer dat start met een tribal drumritme en naast een stevige riff wordt begeleid door een Hammond orgel. Het nummer is een brok positieve energie net zoals het navolgende Ritual. Schon heeft echt zijn best gedaan om met zoveel goede riffs op de proppen te komen. Geen wonder dat de man trots is op dit album en het zijn beste werk noemt in vele jaren. Voor Journey fans die al het voorgaande materiaal wat te “ruig” vonden is er de ballade To Whom It May Concern die een meer traditioneel patroon volgt. Someone is weer een typische uptempo Journey AOR klassieker met een toegankelijk refrein en een aanstekelijke melodie. Het korte instrumentaaltje Venus besluit het album met een variatie op het thema van To Whom It May Concern.

Concluderend kunnen we stellen dat Journey opnieuw een AOR klassieker heeft afgeleverd en dat Neal Schon boven zichzelf is uitgestegen. Voor een band die al vier decennia aan de weg timmert is dit een fantastische prestatie.

Op vrijdag 8 juli speelt Journey op Bospop in Weert.