Ondanks haar jonge leeftijd, ze is nauwelijks 25 maar heeft al enkele volwaardige werkstukken uitgebracht . Josephine Johnson gaf muziekles en concerten in Georgia,  Zuid Carolina en California, Tussen die omzwervingen verblijft ze in een flatje in Nashville, tenminste als ze niet is onderweg is voor een concerttour. Het drie jaar geleden uitgebrachte Sparks bracht haar muzikale activiteiten in een stroomversnelling die nauwelijks getemperd werd door de Covid 19 pandemie.

De muzikale bijdragen van producer Andrew Sovine kleuren de zes tracks, naast slide en lapsteel debiteert hij elektrische gitaaraccenten en zorgt voor de basakkoorden en percussie die sporadisch  aangevuld wordt met toetsenwerk van Mike Kapitan.

In Built To Last voert de zangeres je met melodieuze expressieve zang mee bovendien tokkelt  ze meer dan verdienstelijk op tenor ukelele, zoals het dromerige instrumentaaltje In The Field illustreert. Het subtiele snarenspel loopt naadloos over in de titeltrack, een pretentieloos ritmisch aftelrijmpje dat optimisme uitstraalt.

In Where I Belong overheerst melancholie, breekbare hese zang en slepende slide en pedalsteeltonen op de achtergrond versterken dat gevoel nog.

“Sister Rosetta is going  before us”, zingt ze op knap snarenspel verwijzend naar de legendarische zwarte zangeres en gitariste, die gospelspirituals in een rockende begeleiding assimileerde. We herinneren ons die song van Leslie Ann ‘Sam’ Philips in een ingetogen uitvoering van Alison Krauss in duet met Robert Plant. Die beleefde als jonge snaak in de vroege jaren zestig nog een concert van de swingende bluestante in Londen.

Josephine’s versie klinkt wat strijdvaardiger en meer feministisch geïnspireerd, met de combinatie van  zwoele zang en puntig snarenspel.  Dat duikt eveneens op in Feather Song, de met rauwe zang  gebrachte afsluiter toont andermaal de veelzijdigheid van Josephine Johnson.