Fidel Castro, Nelson Mandela, Jimmy Carter, Clint Eastwood en Woody Allen zijn beroemdheden waarvoor veel kranten een in memoriam artikel op de plank hebben liggen. Blijkbaar hebben sommige rockmuzikanten ook tribute albums voor oude artiesten ingeblikt en klaar voor release als het moment van overlijden daar is. Het lichaam van de legendarische zanger Ronnie James Dio was nog niet koud of Masterplan en Jorn zanger Jorn Lande kondigde het album Dio aan.

De timing van het persbericht viel volledig verkeerd bij weduwe Wendy Dio die dit snelle eerbetoon als lijkenpikkerij beschouwde. Bovendien verafschuwde ze het feit dat de inkomsten van dit album niet ten bate komen van de RJ Dio stichting.

De plaat an sich is muzikaal en productioneel goed verzorgd en de vocalen zijn goed, maar bij lange na niet van het niveau dat we van RJ Dio gewend zijn. Jorn Lande wordt algemeen gezien als een goede hardrockzanger, maar de kracht, intonatie en het timbre van Dio heeft hij niet. De uitzondering vormt Invisible waarop Jorn Lande excelleert en zowaar RJ Dio naar de kroon steekt en in het refrein zelfs overtreft. Positief is ook de nummerkeuze: Lande speelt niet op safe en koos voor een aantal minder bekende albumtracks zoals Push, Sunset Superman en Night People. De band die Jorn Lande enige tijd geleden om zich heen heeft verzameld telt maar liefst drie gitaristen (Tore Moren, Jgor Gianola en Tor Erik Myhre). Dat is prima voor zijn eigen werk, maar lijkt nogal veel als je bedenkt dat RJ Dio meestal maar één gitarist naast hem had. Dat waren natuurlijk niet de minsten (Blackmore, Iommi, Campbell, Goldy etc.) dus in dat opzicht is het wellicht handig als je meerdere snarenplukkers tot je beschikking hebt. Samen met drummer Willy Bendiksen en bassist Nic Angileri zet het vijftal een goede muzikale interpretatie neer.

Al met al is Dio een mooi eerbetoon aan de kleine grote zanger van weleer, maar we verklaren ons solidair met Wendy Dio en geven de plaat om bovengenoemde reden geen score.