Als Roberta Joan Anderson in de tweede helft van de jaren zestig vanuit Canada naar de VS verhuist, heeft ze al een huwelijk en zo zal jaren later blijken, een bevalling, achter de rug. Ze vormt met Chuck Mitchell een folkduo dat na de verhuis naar Detroit evenals het huwelijk, vrij vlug ontbonden wordt. Mitchell reist in haar eentje af naar New York. Een ontmoeting met Elliot Roberts, later de man achter Asylum Records en Neil Young, leidt naar de plaatselijke folkscène van Greenwich Village en een contract bij Reprise Records. Haar oorspronkelijk titelloze debuut voor dat label komt echter in Los Angeles tot stand. Enkele van haar songs worden voordien al opgepikt door Tom Rush en opgenomen door Buffy Sainte-Marie, Judy Collins en Dave Van Ronk nog met The Hudson Dusters.

Op die eerste geproduceerde officiële langspeler kiest ze voor ander eigen werk. David Crosby die de zangeres met het merkwaardige soprano timbre in een club ontdekt, verzorgt de productie tijdens sobere opnamesessies in ’67. Naast Joni die zichzelf met akoestische gitaar en piano begeleidt horen we hoe Joni en Lee Keefer sporadisch de pianosnaren zonder toetsengebruik manipuleren.

Dat zorgt weliswaar voor een bijzondere sfeer, voor een zo natuurgetrouwe en zuivere opname stelde Crosby enkele microfoons in de  studioruimte van Sunset Sound Recorders in Hollywood op. Helaas vangen die ook storende omgevingsgeluiden en dat resulteert in hardnekkige ruis op de opnametape die weggewerkt werd, vandaar de vlakke dynamiek. (Een probleem wat grotendeels is opgelost bij de nieuwste remastering). Joni brengt intrigerende verhalen over  gebeurtenissen in haar nog jonge leven verwerkt in een dromerige poëtische soundtrack, het blijft hoe dan ook de moeite om na ruim een halve eeuw dat werk nog eens uit de platenkast te halen.

In de  opener I Had A King kijkt Joni terug op haar mislukte, te vroege huwelijk. Michael From Mountains ademt op vloeiende fingerpicking, een identieke, haast pastorale sfeer uit. Die wordt een enkele keer verstoord door doffe basbijdragen van Stephen Stills in een iets te broeierig buitenbeentje Night In The City.

Met Marcie verplaatst Mitchell zich in de ontelbare jonge meisjes die hun vertrouwde omgeving achter zich laten en naar New York afreizen. De song ontstond tijdens een verblijf in Londen  waar ze een flat deelde met Marcie, een meisje dat de zangeres ooit in Toronto ontmoette en dat eveneens in New York terecht komt. Nathan La Franeer zweeft op een collage van stemmen in verschillende toonaarden  en sluit het eerste deel I Came To The City af.

De tweede plaatkant Out Of The City And Down To The Seaside wordt ingeleid met het in wazige mystiek gehulde  Sistowbell Lane, een verstild epos met bekoorlijke sirenezang op zacht akoestisch snarenwerk dat overloopt in een fluisterend gezongen The Dawntrader. Samenzweerderige stemmetjes kleuren The Pirate Of Penance en zo komen we bij Song To A Seagull een zucht naar grenzeloze vrijheid ver weg uit de drukte van de stad in harmonie met de natuur. In het geval van Mitchell naar de Westkust.

Cactus Tree is een drieledig opgebouwd portret van drie verschillende mannen en vormt de perfecte afsluiter. Het ogenschijnlijke wat schuchtere hippiemeisje toont zich een ontluikende zelfbewuste en getalenteerde muzikante in dat prille songwerk, verpakt in een schilderwerkje van onmiskenbare eigen signatuur.