De Belgische jazzscene loopt over van de spannende crossoverprojecten. Maar ook in het meer klassieke werk vallen er nog ontdekkingen te doen, zoals de nieuwste van pianist Joachim Caffonnette.

Met een verwijzing naar Rimbaud draagt Caffonnette, gepokt en gemazeld tijdens vele jams in New York en Parijs,  zijn tweede album op aan de vele bootvluchtelingen die zich dagelijks op het zwarte azuur van de Middellandse Zee wagen.

Zijn engagement vertaalt zich verder in nummers als Tripoli’s Sorrow en A Mawda, ter ere van het 2-jarige meisje zonder papieren dat werd doodgeschoten door de Belgische politie tijdens een achtervolging op de autosnelweg. In dit laatste nummer komen alle finesses van het trio naar voren, met vaak klassieke bijklanken.

Elders spreken ze dan weer meer de taal van de bebop. Dat Caffonnette zijn pappenheimers kent, blijkt ook uit zijn versie van Monk’s Dream en zelfs Hey Jude. Op papier lijkt dit album een bonte verzameling, in werkelijkheid wordt alles subtiel samengehouden door een gedoseerde stijl, diepgang en een lak aan modes.