Hij heeft een muzikaal verleden in San Francisco en speelde in de beginjaren een niet onbelangrijke rol bij Tommy Tutone, 867-5309(Jenny), de hit van die formatie vermeldt gitarist Jim Keller samen met Alex Call  van Clover als auteurs van die aanstekelijke rocker. Onlangs moest ik terugdenken aan Keller, in een verloren hoekje van een platenwinkel vond ik die track gezongen door Tommy Heath die de tweede langspeler van Tommy Tutone opent. Even voordien had ik nog  Spark&Flame gerecenseerd, Keller had in 2005 de gitaar opgediept en een ontmoeting met  Mitchell Froom resulteerde in opnamesessies  die in 2021 By No Means baart.

Het eerste deel van een geplande trilogie met hulp van producersteam Mitchell Froom/ David Boucher en gitarist David Hidalgo van Los Lobos , krijgt nu een vervolg met Daylight, waarbij  de ritmesectie met Bob Glaub en  Michael Urbano  weerom betrokken is.

“I Like It Like That”, zingt Keller ergens halverwege, dat kunnen we volmondig onderschrijven. Met zijn in whiskey gelooide, rafelig parlando debiteert de man intrigerend songwerk dat grotendeels in samenwerking met Byron Isaacs tot stand kwam. In tegenstelling tot de op rustige countrytred huppelende titelsong en openingssong laat vermoeden toch eerder muziekjes die duisternis oproepen.

Trouble High, Trouble Low, een klaagzang over eenzaamheid in de swamps van Louisiana terwijl Walkin’ niet bepaald vrolijkheid uitstraalt, de sobere textuur, brommende bas en ritmisch snarenspel versterken dat beklemmende gevoel. Na het snedige She’s The One  komen we bij Pebble in My Shoe, een meeslepend gitaarriedeltje gecombineerd met het toetsenwerk van Froom  en soulvolle zang op jazzy licks. Mighty Love en I Can’t Stand a Dy Without You zijn de andere song die Keller en Isaacs samen met Froom componeerden.

Het rudimentaire Oh Yeah luidt een bluesy ontknoping op rauwe gitaren in van Daylight. Benieuwd wat het afsluitende luik van deze trilogie ons brengt volgend jaar.