Eind jaren zeventig figureerde Jim Keller in San Francisco samen met zanger Tommy Heath in de rockband Tommy Tutone, ze scoorden in ‘81 een hit met Jenny (867-5309), de door Keller en Alex Call (Clover) gecomponeerde song groeide uit tot een klassieker in het powerpopgenre. Na de derde langspeler  gingen heath en Keller hun eigen weg, tot halverwege ’94 bleef Keller actief als muzikant.

Eind jaren negentig zette Keller met Philip Glass in New York City St. Rose Music op, naast een muziekuitgeverij behartigde die samenwerkings project het management van bevriende muzikanten zoals Rufus Wainwright en Tom Waits. Vooral het productiewerk van Philip Glass’ projecten slorpte zijn tijd op maar in 2005  begon Keller terug op te treden en songs te componeren. Dat songwerk is op vier langspelers terug te vinden waarbij bassist Byron Isaacs een niet te onderschatten rol als medecomponist opeist.

Na By No Means, de door Mitchell Froom geproduceerde voorganger vinden zit Adam Minkoff  in de produceersstoel voor Spark & Flame en is alomtegenwoordig als multi-instrumentalist. De basistracks werden live opgenomen in de studio in New York en met verder uitgewerkt met bijkomende instrumentatie en dat resulteert in een meer gelaagde sound die fel contrasteert met de sobere intimistische benadering  van de voorgangers.

Het is de sound van de grootstad die doorklinkt , met de rauwe gruizelige zang levert dat een behoorlijk rockgehalte op  vanaf Falling Down, het monotone Tower of Love klinkt eerder angstaanjagend met donkere mellotrontonen en wazige blazersbijdragen op de achtergrond. ‘Till The Water Drinks My Bones flaneert op een luchtige begeleiding maar de boodschap blijft al even onheilspellend. De titelsong Spark & Flame refereert naar powerpop uit het verleden met aanzwellende drumbeats en achtergrondkoortjes, die komen helemaal op de voorgrond in het fraaie Bells of Notre Dame. In de ballade Coming Back probeert Keller  het stuklopen van een relatie te reconstrueren, op de achtergrond horen we  warme Franse hoorn klanken.

Fight the Fight is een scherpe wake-up call en na het rafelige parlando in When You’re A Rock belooft Blue Horizon evenmin een  hoopgevend vooruitzicht .”Even Angels have to Fall”, zingt Keller in de bijzonder karig, akoestisch geïnstrumenteerde afsluiter, een bespiegeling die de laatste tijd maar al te vaak bevestigd wordt.