Vijf jaar na zijn opzienbarende debuutalbum Wolastoqiyik Lintuwakonawa komt Jeremy Dutcher met een in vele opzichten nog indrukwekkendere opvolger. Motewolonuwok is een album waarop zijn muzikale talenten nog beter tot uiting komen.

In 2018 schreven we al over het fenomenale talent van Jeremy. Een live optreden in Montreal bracht ons gelijk in hoger sferen. Het verhaal van collega Dick nodigt mij gelijk uit om op zoek te gaan naar het album. Het blijkt een daverende ontdekking. Door zijn eigen culturele achtergrond – zijn moeder is Tobique First Nation – gecombineerd met een onderzoeksproject voor het Canadian Museum Of History komt hij in aanraking met unieke geluidsopnames van zijn voorouders vastgelegd op waxcilinders, zoals die ook te zien zijn op de albumhoes.

De melodieën worden verwerkt in nieuwe, modern klassieke arrangementen. Zijn opleiding als operatenor komt daarnaast ook nadrukkelijk naar voren. Het album wint terecht diverse prestigieuze prijzen zoals de Polaris Music Prize en een Juno Award voor het beste Indigenous Music Album. Een bescheiden tournee buiten Canada brengt hem in 2019 onder andere in het Bimhuis in Amsterdam, waar ik getuige ben van een uiterst boeiende en kleurrijke podiumpersoonlijkheid.

En nu is er dan zijn tweede album. Motewolonuwok. Opgedragen aan people of great spiritual power, mensen binnen zijn gemeenschap met bijzondere spirituele gaven en ook aan two-spirit people, mensen aan wie door hun identiteit, wijsheid wordt toegeschreven. Het album gaat tevens over de helende kracht van samenzijn en het belang van samenzang. Het grotendeels acapella Sakom is in dit opzicht een sleutelnummer.

Het is een van de meest ontroerende hoogtepunten op dit prachtige album. Wolasweltomultine begint verrassend ingetogen met een akoestische gitaar om na enkele minuten helemaal open te breken, waarbij Jeremy in combinatie met het achtergrondkoortje zorgt voor een werkelijk magisch duet, om vervolgens in het slot van het nummer zijn ingetogen pianospel te laten schitteren.

Jeremy’s stem klinkt op dit album beheerster, mooier en indringender. Van sober en sacraal tot uitbundig, zoals dat ook voor de muziek geldt. Motewolonuwok laat een fraaie samensmelting horen van invloeden uit pop, jazz, klassiek, gecombineerd met zijn Neqotkuk cultuur. De ene helft van de nummers is geschreven in zijn eigen taal, die nog slechts door honderd mensen wordt gesproken, de andere helft in het Engels, soms in samenwerking met de Cherokee schrijver en activist Qwo-li Driskill.

Het zingen in het Engels lijkt een compromis, maar is het niet. Jeremy klinkt namelijk nog net zo gepassioneerd als voorheen. Bovendien stelt het hem in staat om zijn muziek en daardoor ook zijn teksten, zijn verhaal, zijn boodschap bij een breder publiek over te brengen. Veel meer dan zijn debuut moet dit tweede album in staat worden geacht om meer mensen aan te spreken.

Het nummer Take My Hand is een onweerstaanbare oproep om, verenigd door verdriet, de handen in elkaar te slaan. ‘Take my hand and walk with me, together you and I, into new love’. Het is ook een mooi voorbeeld van de lossere en meer ontspannen manier waarop er gezongen en gemusiceerd wordt.

Speciale vermelding voor de bijzonder smaakvolle, klassieke arrangementen, met dank aan Owen Pallett. Luister bijvoorbeeld naar het openingsnummer Skicinuwihkuk, dat trouwens een mooie brug vormt met het eerste album. Luister ook naar The Land That Held Them. Of naar het meeslepende slotnummer Rise In Beauty.

Laten we tenslotte hopen dat er begin 2024 nog een Nederlandse optreden in het verschiet ligt. Live krijgt het bijzondere muzikale talent van Jeremy Dutcher nog een extra dimensie.

Tot die tijd kunnen we volop genieten van dit geweldige album. Motewolonuwok is een meesterwerk dat veel aandacht en bewondering verdient.