In een wereld die dagelijks beheerst wordt door gitzwart nieuws, lijkt een album over de hippiecultuur, op zijn zachts gezegd, een merkwaardig statement. Of toch niet? Het komt van Vinny Peculiar, de even opvallende als… merkwaardige artiestennaam van Alan Wilkes, een in de Lage Landen grotendeels onbekende Britse singer-songwriter, terwijl How I Learned To Love The Freaks toch al zijn vijftiende (!) album is en ook nog een van zijn allerbeste.

‘You can call me Vinny Peculiar but it’s not my real name / I made it up all because my real one is lame / I was born in 57 in the county of Worcestershire / I was raised a Methodist with Jesus in my ear / I went to Sunday school I said my prayers / In teenage makeup and Levi flares / I joined the boys brigade couldn’t wait to leave / I learned to flatter and deceive’. 

Zie hier de openingsregels van Flatter And Deceive op een van de eerste Vinny Peculiar albums, Ironing The Soul (2003). Alan Wilkes schrijft schitterende liedjes over zijn leven, persoonlijke ontboezemingen over onderwerpen en personen die hem bezighouden. Zo is het prachtige album Silver Meadows (Fables From The Institution) (2016) gebaseerd op zijn werk als verpleger in een psychiatrische inrichting, gaat While You Still Can (2019) over het post-Brexit Engeland en is Artists Only (2022) een ode aan zijn favoriete kunstenaars zoals Mark Rothko, Andy Warhol en Francis Bacon.

Zijn nieuwste meesterwerkje, How I Learned To Love The Freaks, is opnieuw een themaplaat, ditmaal dus over de opkomst en ondergang van de hippiecultuur. Het is veelzeggend dat het album begint met Death Of The Counterculture en eindigt met Flower Power. We gaan als het ware steeds meer terug in de tijd. Zo is “Say goodbye to the summer of love” de eerste tekstregel en geeft “We never said goodbye” het album uiteindelijk een positief en hoopvol slot.

Muzikaal èn tekstueel is het album een van zijn beste. Tien ijzersterke gitaarpoprock nummers die telkens een uitgekiende en puntige muzikale invulling krijgen, tijdgebonden en tijdloos tegelijk. Het is zeker geen nostalgische trip naar de sixties, maar doet me eerder aan de eighties en nineties denken. Alan heeft als Vinny Peculiar, maar ook als lid van het duo Parlour Flames samengewerkt met muzikanten uit het Smiths en Oasis universum.

Het openingsnummer Death Of The Counterculture zit vol met ingenieuze verwijzingen naar onder meer The Beatles, Bob Dylan, MC5, Jack Kerouac en Tom Wolfe. Voor wie van knappe, bijna literaire teksten houdt, is Alan beslist een aanrader. In het heerlijke bluesy Going To San Francisco zien we beelden van reizende hippies in velvet loon pants die met een book about Tibet op weg zijn naar The Haight, waar het einde van het hippie tijdperk zich langzaam aandient. “There were trams and bums and dive bars, hippies everywhere. We slept out in the park with revolution in the air. We had to travel out of town to find a place to crash. In a commune up country in the woods outside of Fairfax. When the war come to an end, we were working on the land. And we made love to strangers then it all got out of hand”.

In Peace and Love zijn we vergezeld van “children dancing in the sun, smiling and laughing”, als wereldverbeteraars pratend over ongerechtigheid en de toekomst van de planeet. Maar ook Engeland is een bezoek aan een Head Shop al voldoende om in de juiste stemming te komen, want we vinden er “tarot cards and hooker pipes, dream catchers, wind chimes, herbal tea, scented candles and multi-coloured plastic sandles”. Zelfs Lord Of The Rings is niet ver weg.

In Ashram Curtains bevinden we ons, hoe kan het anders, in India. Een mediterende yogi, vrouwen luisterend naar hun ademhaling… “the body temple, the perfect health, get in touch with your inner self, well-being is believing”.

Het punky rockende Hippy Kids eert de jongeren met “no boundaries, no school, no disciplines and no rules”. Waar zijn de opstandige jongeren gebleven? Where are you now? In het titelnummer maken we kennis met de eerste freaks in het dorp, langharige alternatievelingen die door de dorpsjeugd in elkaar worden geslagen. “There’s an ugly feeling when you join the mob and it’s brutal, cruel and infectious. We all piled in… there was kicking and screaming”. Pas later zou de dorpsjeugd de freaks begrijpen.

Alan lijkt te spreken uit eigen ervaring, maar dat lijkt me gezien zijn leeftijd maar gedeeltelijk zo. Hij was erg jong in die tijd, dus erg bewust heeft hij de hippietijd niet meegemaakt. Het is vooral een terugblik naar een nieuwe, vrijdenkende jeugdcultuur, gekenmerkt door sociaal-politieke bewustwording. Dat Alan begint met de uiteindelijke implosie en teleurstelling van die tijd en eindigt met de “multi-coloured happening of peace and love” in een van de hoogtepunten van dit album, Flower Power, is een bewuste keuze. Is hoop en positiviteit niet van alle tijden en zeker nu in deze donkere, gepolariseerde dagen? Met alle terechte kritiek op de hippies, misschien hebben we meer van die emoties nodig… “Are you still learning to fly? We never said goodbye”.

Met How I Learned To Love The Freaks heeft Vinny Peculiar opnieuw een topplaat gemaakt. Zeer aanbevolen voor liefhebbers van Britse gitaarpop uit de 80s en 90s.

NB. Niet officieel in Nederland uitgebracht, maar via zijn website en natuurlijk ook bandcamp makkelijk verkrijgbaar.