Smaken verschillen, maar als iemand je vanaf de eerste noten weet in te pakken, zit het voor mij goed. Londenaar Jeff Bell is daar met vlag en wimpel in geslaagd. Van de vuige rockers Get The Chains en Cast The First Stone, het schitterende All I See Is You, tot de schitterende, sombere folk-ballads als Lay Me Down en Hometown.

Poëet, zanger, multi-instrumentalist en songschrijver Jeff Bell was tot voor kort volslagen onbekend voor mij. Toch heeft hij al aardig wat muziek uitgebracht, waaronder een album met spoken poems van Charles Bukowski, waar Bell muziek onder heeft gezet. ’s Mans eigenzinnigheid blijkt ook uit zijn website, waarop een hele pagina ‘getiteld ‘The Art of Neglect’ is gewijd aan de stadia van onttakeling van een in de tuin geparkeerd een deerlijk verwaarloosd orgel.

Vocalen en teksten ademen Londen, drank, sigaretten, je liefdesverdriet wegdrinken in duistere kroegen, eenzaamheid en somberte. Denk aan Bob Dylan, Mark Sandman (Morphine), Ian Siegal of Tom Waits; artiesten bij wie het ook draait om gevoel, ritme, taal, het liedje en de stem, en niet om mooi spelen en behagen.

Een groot deel van de begeleiding heeft Bell zelf ingespeeld, maar hij kreeg ondersteuning van de Franse Le Skeleton Band en de Australische drummer Ryan Kalkman. Another Year scheef hij samen met Pete Hill. Soms klinken er rauwe en ontsporende bluesgitaarsolo’s en bluesharp, terwijl in de melancholieke pianoballad Another Year een cello klinkt. Vooral in zijn folk-achtige ballads opteert Bell voor sombere akkoorden en desolate sferen. Het humoristische NHS Blues gaat dan weer over de ongemakken van de ziekenhuizen van de Britse National Health Service, waarna het album wordt uitgeluid door het hypnotiserende en ruim een kwartier door meanderende slotstuk Wasted Hours.

Bell zal dankzij dit album waarschijnlijk niet gaan baden in weelde en roem, maar het zal zeker zijn weg vinden naar vele liefhebbers.