Als ze haar kantoorbaan verruild voor het bestaan van fulltime muzikant verzeild ze in een uitputtend tourschema met Mary Gauthier. Jaimee Harris veroverde al een plaatselijke aanhang in Austin waar ze zich in vaak ten dienste stelt van door haar bewonderende muzikanten. Ondanks de moordende concurrentie in het plaatselijke clubcircuit oogst ze als songwriter en zangeres respect bij publiek en collega muzikanten in de verwende en kritische muziekscène.

Red Rescue, het debuut van ‘The next Queen of  Americana-Folk’, wordt opgezadeld met torenhoge verwachtingen die nagenoeg volledig ingelost worden. Tijdens tournee met Mary Gauthier treedt Jaimee aan als begeleider en  heeft regelmatig een eenzame solospot. Aan de overkant van de Atlantische Oceaan slaat twijfel en onzekerheid toe, Jaimee belandt in een depressie, met steun van Gauthier klimt ze uit het dal en herwint haar zelfvertrouwen.

Die moeilijke periode leidt voor het aanvankelijk in eigen beheer uitgebrachte Red Rescue naar een wereldwijde distributiedeal bij M.A.R.S. een internationaal label met vertakkingen tot in Europa. Zo krijgen we nu een opvolger voorgeschoteld. Het epeetje The Congress House Sessions bevat een essentiële selectie uit Red Rescue opgebouwd in een intimistische setting. We horen de akoestische gitaar van Jaimee  op de voorgeond in Damn Right haar gepassioneerde voordracht krijgt backing van Kris Nelson en Jane Ellen Bryant.

In ruimer georkestreerde passages komt daar elektrische gitaar van Brian Patterson en piano van Sammy Powell bij. Bij Catch Me Now  zit producer Mark Hallman aan het klavier, het blijft altijd  bij subtiele accenten in songwerk dat onveranderlijk naar de vroege moeilijke jaren in Austin. Een bikkelharde overlevingsperiode waarin de onzekere, jonge muzikante troost zocht in drank en drugs en zelfs even in de cel belandde.

Wrange levenservaringen die uitgebreid aan bod komen, “In a depressive state, how long will I feel this way, is it forever, in my mind prisoner, will I ever be okay and not someone that everyone hates”. De akoestische remake van het titelnummer van het studiodebuut klinkt al even schrijnend, de harmonicabijdrage van Ray Bonneville versterkt het desolate gevoel. “There was a darkness in that house I felt it chill my bones, saw your mother at the kitchen table just sitting there, arms crossed”  Een van de vele beklemmende passages die hier passeren. Scherpzinnige observaties verpakt in sobere, sterke songs die ongemeen diep snijden.