Hier in Nederland koppelen we countrymuziek eigenlijk altijd aan Nashville, het country paradijs. We vergeten daarbij dat befaamde namen als Waylon Jennings, Willie Nelson, Kris Kristofferson, Townes Van Zandt en Steve Earle uit de olievelden rondom het cowboy gebied van Texas afkomstig zijn. Ook singer-songwriter Jaimee Harris beschouwt dit als haar geboortegrond, al is Nashville ondertussen wel haar huidige woonplaats. Als prille dertiger heeft ze al een leven met drankverslavingen en een hoop andere shit ervaringen achter de rug. Door dat verharde trieste zelfkantleven belandt ze op jonge leeftijd in de gevangenis, verder worstelen veel familieleden met depressieve zelfmoordneigingen. Niks rooskleurigs of romantisch aan.

Folky Mary Gauthier redt haar van het trieste straatleven, helpt en begeleidt Jaimee Harris met het maken van de juiste keuzes, op muzikaal, maar ook op relationeel vlak. Deze geëmancipeerde feministische zangeres heeft een soortgelijke achtergrond, waarin de nodige zwarte dagboekpagina’s, drank, drugs, politiecellen, bedrog en zielenpijn ook het leven bepalen. Mary Gauthier is veel meer dan een geduldige leermeester, ondanks dat ze qua leeftijdsverschil gemakkelijk haar moeder kan zijn, vinden ze elkaar ook in de liefde. De liefde voor elkaar, de liefde voor de country en de liefde voor het muzikanten vak. Deze liefde voor de muziek delen ze met producer Mark Hallman die als multi-instrumentalist tevens de rol van bassist op zich neemt. In de intrigerende Love Is Gonna Come Again liefdesverklaring valt het allemaal als puzzelstukjes in elkaar.

De Boomerang Town albumhoes symboliseert de ups en downs van het leven. Diep vallen, nog dieper vallen en uiteindelijk weer opstaan. Haat/liefde relaties en de aantrekkingskracht van haar geboortegrond. Het boemerang effect, dat je daar altijd weer terugkeert. Het vrijgevochten Thelma & Louise getinte Boomerang Town titelstuk is een volwassen terugblik op kinderlijke schuld en onschuld, idealistisch droombedrog, domme misplaatste acties, maar ook een plezierige onbevangen weemoedige tijd. Muzikaal en tekstueel gezien is het allemaal nog niet zo spannend en bijzonder, die diepgang legt ze wel in de aansluitende songs.

Probeer maar eens uit dat negatieve leventje van de kleverige aan de barkruk geplakte kroegtijgers te ontsnappen. Het duistere Sam’s schets de uitzichtloze ellende van alcoholistische schrijvers, die hun inspiratie binnen de verrookte cafés opzoeken en zelf amper het besef hebben dat die vooruitziende blik zich tot het kleingehouden verrotte bestaan van de uitvoerende muzikant beperkt. Een uitgerangeerde artiest, verdrinkende in die uitgebluste neergaande spiraal. De hoofdpersoon van al dit gebeuren is degene die laat in de nacht de rekening moet ophoesten. In het sensuele The Fair and Dark Haired Lad is drank ook de grote verleider, en grijpt ze naar haar oude gewoontes terug. Bescheiden neemt Mark Hallman de mondharmonica partijen onder zijn verantwoording, waarna Brian Standefer het op cello afrondt.

Verlies en het verleden afsluiten drukt een grote stempel op Boomerang Town. Het overlijden en het afscheid van het bevriende grote voorbeeld Jimmy LaFave staat op How Could You Be Gone centraal, met prachtrollen voor violiste Michele Gazich en Brian Standefer. Het meerstemmige einde leidt de iconische muzikant naar zijn laatste rustplaats. Een gitzwarte periode, doordrenkt met tranen en onbegrip. Een soortgelijk gemis overstemd Fall (Devin’s Song), en graaft diep in jeugdherinneringen, waarbij de dood van een jonge schoolgenoot centraal staat.

Ze hervindt zichzelf in het geloof. Het grimmige On the Surface keerpunt heeft meerdere verwijzingen naar God, en het is dus niet onwaarschijnlijk dat er in toekomstig werk gospelinvloeden inmengen. BettySoo en Kris Nelson belichamen hierbij het achtergrondzang geweten, en bieden extra zielskracht aan. En dan ontwaak je tevreden in het kleingehouden Good Morning, My Love gitaarliedje. Waar de eenvoudige belevenissen weer waarde hebben, demonen verdringen en de accordeon van Mark Hallman het ochtendglorie verwelkomt. Missing Someone is een beetje thuiskomen, vergeten contacten oppakken, en die positieve spirit delen. De sobere Boomerang Town eenvoud overtuigt, al heb ik wat moeite als de theatrale dramatische countrysnik op de voorgrond verschijnt. Daar moet je een liefhebber van zijn, mij raakt het minder.