FOMO, kent u die uitdrukking? Fear of missing out, daar staat het voor. Soms kun je ook aan alles voelen dat juist dat niet van toepassing gaat zijn én dat het het moment is dat telt.

Bijna tien jaar geleden op 23 oktober 2013 speelde Israel Nash in Luxor in Arnhem terwijl in die andere Gelderse stad prog icoon Steven Wilson het podium betrad. Destijds ook nog de thuishaven van ondergetekende. En toch, die avond was Luxor de plaats van actie. Gekozen voor de heerlijk sfeervolle en ambachtelijke gitaarklanken van Israel én een heerlijke en bijzondere avond met een al net zo, meer misschien nog wel, door muziek geïnspireerde collega. We deelden een maaltijd en genoten van het werkelijk zeer geslaagde optreden van Israel Nash. Het moment voor altijd vastgelegd in ons beider geheugens.

Nu is het bijna 10 jaar later en komt er opnieuw een album van Israel Nash uit. De herinnering borrelt op, aan die avond en aan die fijne collega. Dankbaar voor het moment van toen en voor de keuze die toen al goed voelde en die nu juist ook een zeer dierbare herinnering is aan die collega. Inmiddels is hij helaas niet meer onder ons, maar deze herinnering brengt hem weer even hier. En dat is fijn.

Israel weet met zijn muziek al jaren te raken. Zijn kracht? Americana vanuit het hart, gezongen met zijn fijne licht gruizige stem, soms zo kwetsbaar en met een zelfde timbre als die begaafde Canadese singer-songwriter die al net zo bedreven is als Israel op de zes snaren. Nummers die heerlijk kunnen meanderen, met de gitaar als loods en waarin soms nadrukkelijk de geest van de jaren Zeventig in doorklinkt. Een aantal van die aspecten kom je zeer regelmatig tegen op zijn albums, waarbij gezegd moet dat er zeker ook sprake is van afwisseling tussen zijn albums.

Topaz, het vorige album, heeft een heel andere afdronk dan eerdere albums en ook Ozarker laat weer een andere kant van Israel horen. De blazers die op Topaz te horen waren, zijn nu niet te bekennen. Hoor je het eerste nummer van het album, dan waan je je zomaar terug in de jaren Achtig van de vorige eeuw.  De betere Amerikaanse rootsmuziek die je ook op de radio kon horen. Heerlijke muziek voor tijdens een autorit, een gitaarsolo die zijn eigen gang gaat, een afdronk met pianoklanken. Onwillekeurig denk je aan grote Amerikaanse namen uit die tijd.

Het is ook een fijn nummer. En het is juist ook een eerbetoon aan de muziek uit zijn jeugd dat Israel met dit album wilde brengen. Tijdloze muziek in zijn oren, omdat de thematiek ervan mensen blijft aanspreken: verlangen, worstelingen, verbondenheid en ook escapisme. Muziek ook die veel mensen aanspreekt en ook dat is iets wat hij ook graag met zijn muziek wil: zoveel mogelijk mensen raken.

De tien nummers op het album hebben alle een heerlijke flow en op het moment dat je het album gaat beluisteren, zó heerlijk is het, wil je ook in die stroom van beleving blijven, in die stroom van muziek. Misschien zou je denken dat het album daarmee dan over het randje van de commercie kantelt en een knieval wordt, maar dat gebeurt bepaald niet. De nummers zijn pakkend en geven je op meerdere momenten het gevoel dat je ze kent, maar je hoort ze hier echt voor het eerst.

Americana, dan met meer een vleugje rock, lichte popinvalshoeken, neem het koortje in het titelnummer, dan weer net iets meer country, iets meer folky. En overdonderend goed gezongen, gespeeld en geproduceerd.

Israel zong en speelde gitaar, toetsen en harmonica. Eric Swanson speelde pedal steel, gitaar, toetsen en zong ook. Curtis Roush speelde gitaar. Drums en percussie werden bespeeld door Patrick Hallahan, Seth Kauffman baste. Sam Powell speelde piano en toetsen en Leslie Stevens deed de achtergrondzang: luister daarvoor vooral ook naar het erg mooie Pieces. Heerlijke zang en dan een prachtige solo er achter aan. Om het af te maken: Kevin Ratterman speelde toetsen, elektrische gitaar, programmeerde en speelde ook de drums. Samen met Israel verzorgde hij de productie.

Voor zijn muziek terug naar zijn jeugd, voor de teksten terug naar verhalen over mensen uit de streek waar hij vandaan kwam. Hij mag dan nu wel in Texas wonen, zijn wortels verloochent hij niet. Het album is tien nummers lang genieten en het is Israel gelukt je het gevoel te geven dat je net uit een teletijdmachine bent gestapt zonder dat hij het erom doet: het is geen gekunsteld album. Wat je hier nadrukkelijk hoort, is het ambacht van de singer-songwriter die je in zijn muziek door de tijd laat reizen.

De langspeler laat dat helder zijn, klinkt nergens gedateerd. Zeer zeker niet. Kevin en Israel hebben de productie puik gestalte gegeven. Ben je al liefhebber van Israel Nash, dan is dit een album, dat, ook met weer een ander accent tegelijkertijd nadrukkelijk van zijn hand komt: dan weet je waar je van kunt gaan genieten. Dan kun je ook heel goed daarbij vaststellen welke nummers jou het meeste aanspreken: ga het vooral beluisteren. Wees bedacht op een grotere sound, maar ook dat doet niet af aan de kwaliteit van de nummers.

Ken je Israel Nash niet, maar wel de grote namen uit de Verenigde Staten, die rootsmuziek maakten en heb je daar iets mee? Dan is Ozarker voor jou misschien wel een heel mooie kennismaking met de import-Texaan met het grote hart voor waar hij vandaan komt.

Ozarker is een prachtalbum van een zeer bevlogen en authentieke singer-songwriter die vanuit liefde voor zijn geboortegrond een heel ambachtelijke langspeler heeft gemaakt die je op je gemak een tijdreis laat maken, die je de warmte voor zijn geboortegrond laat ervaren, zonder dat er ook maar een greintje chauvinisme aan verbonden is. Tien boeiende nummers om heerlijk van te genieten. Heerlijk om Israel in 2024 weer live te kunnen gaan zien. Deze keer kan dat in januari in Amsterdam, Nijmegen, Groningen of Maastricht. Nijmegen wordt het vast. En dan heerlijk in het moment zijn, maar met zeker ook die warme herinnering in mijn hart.