Een titel die je al warmte toe straalt, eerste tonen met een ingetogen spanning, stemmen klinken bijna als a capella door elkaar. Bijna, er is namelijk al een aantal instrumenten in touw. Dan komt de warme stem van Isabelle erbij. Enthousiast zingt zij de titeltrack terwijl je je gedachten niet helemaal los kunt maken van The Lumineers; de vergelijking in de tussendoor uitgestoten kreten ligt op de loer met hun hitje Hey Ho. Een lentesfeer brengt je in het tweede nummer en de gedachte aan festivals met een langzaam ondergaande zon en de stem van Isabelle die over het veld klinkt, brengt het terrein net op tijd weer tot leven. Het ‘ooh ooh’ dat Isabelle lang aanhoudt als slot van het zinnetje Go With You laat iets horen van waar ze vaker gebruik maakt in haar muziek: makkelijk meezingbaar. Dat gevoel blijft.

Voor je het weet, is in het derde nummer, Train de trein alweer het station uitgereden nog voor je het helemaal in de gaten hebt. Isabelle bezit de gave om pakkende nummers te schrijven die ze met haar stem krachtig en tegelijk warm neerzet. De meezingbaarheid is groot. Soms doet die je twijfelen; blijft de muziek voldoende uitdagen? Als je de langspeler met hoofdtelefoon beluistert, hoor je koortjes en variaties in de instrumentale delen die je op het eerste gehoor niet in de muziek verwacht. Ze zijn er wel. Ze zijn effectief. En ze geven een extra verdieping aan de muziek.

Ook in Annie is het die verdieping die het nummer meer maakt dan het bij een eerste beluistering lijkt. Rijke laagjes door belletjes, toetsen, mellotron, weer de fraaie achtergrondstemmen. Pop met folkinvloeden, naast de al eerder genoemde Lumineers, gaan gedachten richting Mumford & Sons, een weinig First Aid Kit want ook Isabelle durft haar stem krachtig in te zetten; zeker naar het einde van ‘Annie‘ toe horen we dat. Het timbre van Isabelle ligt zeer prettig in het oor. Ook weer in wat vast een livekraker kan zijn, The Festival, is het haar stem die je meeneemt. Dit is zo’n nummer dat in je hoofd blijft hangen, lang nadat je het gehoord hebt. En dat is een bijzonder sterk punt van dit album. Ook de single Able To Fall heeft die klasse.

Wolves is qua tekst minder geschikt om mee te zingen, maar het aan dit nummer inherente wolvengehuil heeft dat aspect weer wel in zich. Het is Isabelle echter tekort doen als de meezingbaarheid een te negatieve lading zou krijgen. De meezingbaarheid is verbonden aan de manier waarop de nummers zijn opgebouwd, nooit gezocht. De vraag is of Isabelle die meezingbaarheid per se nodig heeft om pakkende nummers te schrijven. Toegankelijk en tegelijk afwisselend. Hier en daar meer country in de basis van een nummer, Train liet dat al horen, ook Rollin‘ heeft dat in zich. Sterker, je denkt af en toe met Ghostriders In The Sky te maken te krijgen.

Het ogenschijnlijke gemak waarmee Isabelle haar album met dergelijke nummers heeft weten te vullen, is overtuigend. Met de open productie van Joris Wolff en de muzikanten die haar omringen heeft ze een debuut neergezet dat binnen en buiten de landsgrenzen in één keer mee kan tellen. Het is voor Isabelle mooi dat ze de openingsact mocht zijn voor Guus Meeuwis tijdens de clubtour in 2013/2014. Een aardig duwtje in de rug, de vraag is hoe lang ze die support nodig heeft, met het talent dat ze zelf in huis heeft.