Je kunt je van alles voorstellen bij de naamgeving van dit project en label. Je legt de lat hoog voor wat je wilt laten horen, zo lijkt het. Tegelijkertijd, de doelstelling achter het label Intelligent Music Project is niet zozeer de meest verheven muziek ter wereld voort te brengen, het doel is de Bulgaarse cultuur, hedendaagse muziek en uitvoerende kunst te promoten door een uniek muzikaal gedachtegoed voort te brengen door een bezetting van internationale allure en faam. Let wel, de verschillende albums van het project hebben alle een eigen thematiek en bieden daarmee iets extra’s bovenop de muziekteksten als zodanig. Zeer weloverwogen en met aandacht voor het meegeven van een boodschap geschreven: als gedachte lovenswaardig.

De grote man achter het label en het project, is de Bulgaarse arts Milen Vrabevski. Hij schrijft alle muziek en het lukt hem al enige albums lang daarvoor een internationale bezetting aan te trekken. Niet de minste, dat moet gezegd worden. Vaste metgezel voor Milen is al, vanaf album twee van Intelligent Music Project, topdrummer Simon Philips. Naast hem werkten al eerder illustere namen uit de rockwereld mee. Zowel John Lawton (bekend van Uriah Heep), John Payne (bekend van Asia), Carl Sentance (Nazareth) als Joseph Williams (Toto) schoven al aan achter de zangmicrofoon terwijl ook Nathan East op bas en Tim Pierce op gitaar al acte de présence gaven.

Op deze laatste release horen we andermaal John Payne, maar ook de zanger van het Londense River  Hounds, Richard Grisman werkt mee op het album mee. De troefkaart die Milen Vrabevski op dit album inzet is de stem van Ronnie Romero. Hij kwam internationaal onder de aandacht toen meestergitarist Ritchie Blackmore hem vroeg als zanger van een gereanimeerd Rainbow dat met enige concerten door de jaren heen, vanaf 2016 weer van zich doet horen. De Chileense zanger was op dat moment al actief in de Spaanse band Lords Of Black; de band waarmee hij in 2014 ook een debuutalbum opnam. Ronnie’s stem doet, qua kracht en intonatie, denken aan de grote kleine man van weleer, Ronnie James Dio. Met hem aan boord smeedde Blackmore de reputatie van Rainbow. Tel daarbij het vermogen van Ronnie Romero om nummers uit een dwarsdoorsnede van het verleden van Ritchie Blackmore te zingen én zijn plek bij Rainbow was verzekerd. Met zijn enthousiasme én vocale prestaties wist hij dan ook veel Rainbow liefhebbers al voor zich te winnen.

Zijn stem bleef niet onopgemerkt. Net als eerder al gold voor de Rainbow zangers Graham Bonnet en Doogie White voor hem, werd ook Ronnie benaderd door Michael Schenker. Hij zong mee op Revelation uit 2019 en onze eigen Adriaan Vandenberg haalde Ronnie aan boord voor de nieuwe reïncarnatie van Vandenberg, op het nieuwe album 2020. Alle garantie zou je denken voor een bruisend album dat vol energie op je af komt denderen en dat je dus ook de nodige energie geeft.

Daar wringt hem de schoen voor wat betreft het album. Het album kleurt keurig binnen de lijntjes en is, binnen die lijntjes, zeker uitermate strak te noemen qua uitvoering: het gaat echter nooit echt vlammen. Prima toetsenist, Ivo Stefanov en niets op te merken over de baspartijen van Ivaylo Stefanov, maar de nummers laten je niet van je stoel knallen in hun gretigheid, in hun overtuigingskracht. Zeker, Bisser Ivanov, is een uitstekende gitarist die de ruimte krijgt voor zijn solo’s maar verwacht niet dat die solo’s de nummers opeens heel anders gaan sturen. Dat is jammer want hoe had dit alles geklonken als de componist achter dit alles de muzikanten misschien wat meer ruimte zou geven om de composities te laten spreken?

Vooropgesteld natuurlijk dat ze dat zouden willen: bij de openingsriff van het tweede nummer Don’t Let Them Win kun je je nog een stomende rocktrack van Rainbow, Deep Purple of Whitesnake voorstellen, als we dan enkele tellen verder zijn, klinkt het nummer erg gebonden binnen zijn keurslijf. De stemmen én de manier waarop die samen klinken, ja, dat heeft zeker een toegevoegde waarde, maar als je kunt beschikken over stemmen van dit formaat, zou je dan niet iets meer avontuur willen toevoegen? In het derde nummer, Where I Belong, lijkt het Bisser te lukken het accent te verzetten én trekt hij stevig van leer met een erg mooie gitaarsolo.

Natuurlijk, de muziek is geschreven met een bepaalde opzet in gedachten, met een bepaalde sfeer, maar ik kan me niet losmaken van de gedachte dat er meer in had gezeten als de pot met avontuur open was gegaan bij het maken van dit album. Durf te durven, zo voelt het. Ook een nummer als Letting Me In, dat naast zijn toegankelijkheid wel iets van een donkere klank durft te hebben, blijft keurig binnen de lijntjes.

Een welhaast perfecte uitvoering, zangers die hun nummers vol overgave zingen, prima toetsen, een uitstekende ritmesectie en een gitarist die echt wel wat in huis heeft, ook als het gaat om het overbrengen van emotie. Dan heb je toch alle ingrediënten voor een perfecte rockplaat, zou je denken. Je bent er dan voor een groot deel wel. Jammer alleen dat het aan een eigenwijs recept, met aandacht voor het goed kruiden van de mix ontbreekt. Soms is het noodzakelijk om zoutloos te eten, dan kun je nog altijd andere kruiden toevoegen. Dit album mist helaas zijn kruiden. Niets mis mee als je van gematigd houdt, tegelijkertijd een gemiste kans. Je vindt op internet overigens live opnames van de tour van eerder dit jaar, waar beduidend meer pit uit spreekt, voor een belangrijk deel ook veroorzaakt door de interactie tussen Ronnie Romero en Richard Grisman. Is het de vrijheid van live uitvoeren die ook Bisser net iets feller lijkt te doen klinken?

Voor het studio album geldt toch, hoe intelligent ook de composities of de muziek geacht wordt te zijn, of juist niet, als de muziek gevoelsmatig niet binnen komt, doet dat er helaas weinig of niets toe. Vooral de moeite waard als je fan bent van de genoemde zangers of als je je rock graag gepolijst tot je neemt.