Inhalo
Sever
Sever is het debuut van Inhalo. Vanaf de eerste beluistering valt op dat het album buitengewoon strak klinkt, dat de composities als een huis staan, dat de productie zeer helder en aangenaam is en dat je het idee hebt te maken met een band die al langer met dit bijltje hakt.
De verschillende leden van de band hebben hun sporen allen verdiend in de muziekwereld en waren actief in bands als The Heaven’s Devils, Ivy’s Dream en A Liquid Landscape. Van laatstgenoemde band kennen we zanger Fons Herder die ook hier op dit debuut zingt.
Sever is een album dat handelt over angsten, over de impact daarvan, over hoe ermee om te gaan en over hoe je, ondanks wat angsten met je doen, kunt groeien. Dat maakt dat het al een bijzonder album in onderwerp is en als je dan hoort hoe Fons de emotie in de nummers legt én hoe de nummers in hun opbouw zijn, dan is het album al een heel krachtig werk als complete beleving. Het album meerdere keren in zijn geheel beluisterd hebbende, voelt het ook wel alsof dat is wat het beste past bij Sever. Met twee prachtige instrumentals aan het begin en aan het einde van het album lijkt het ook haast wel of de band dat onderstreept.
Het is de grote verdienste van Inhalo dat ze het onderwerp angsten hebben weten te vangen in prachtige muziek. Als band zegt het ook iets over de keuze die je samen maakt. Wat het van ons als luisteraars vraagt, is meegaan in de muzikale beleving die de band gecomponeerd heeft.
Dat werkt het makkelijkst als je vooral gewoon luistert en wegblijft bij vergelijkingen, bij categorieën en vooral in het hier en nu blijft. Van het bijna transcendentale van de openingstrack naar de heftigheid van Subterfuge; wat gebeurt er veel, wat is er veel variatie. En hoe geweldig klinkt Fons hier. De bas van Peter Cats bromt, knort, legt een strakke basis samen met een zeer dynamisch drummende Pepijn Gros en een afwisselend raggend en subtiel spelende Roy Willems op gitaar. Indrukwekkend begin. En dat indrukwekkend is iets dat de band voortzet op de rest van het album. De heftigheid van Sisyphean weet beklemming muzikale uiting te geven. Zowel de riffs als de onuitputtelijke Pepijn en Peter leggen de muziek zeer strak neer. En ook hier weer klinkt Fons niet minder dan fantastisch.
Pretenders heeft een heel ander karakter en die variatie is een sterk punt van de band. Zeer fraaie zanglijnen. Poeh. Het nummer bouwt fraai op, met toenemende spanning met een zeer fraaie solo van Roy. Dit is wel heel, heel mooi.
En dat mooie en verrassende blijft als we naar Eventide gaan. Wat een prachtig intro al! Je hoort een sarangi, een snaarinstrument uit de Hindoestaanse muziek, hier bespeeld door Vincent Swierstra en wat een prachtige dimensie geeft dat aan het nummer. Dat moet dan nog verder op gang komen, maar dat dendert dan ook over je heen als een sneltrein: prachtig!
Als we overgaan in het volgende nummer, Mirror Door en ook dat beleven, ja zeker, luister vooral dit album ook eens met hoofdtelefoon, dan is het weer volop genieten. Wat Inhalo zeer sterk doet is het afwisselen van sfeer. De hele band is daar ijzersterk in en met Fons als zanger weten ze daar nog een extra dimensie aan te geven: Fons weet ook sterk met zijn zang te variëren en dat maakt Inhalo tot een erg sterke band met eigen geluid.
Een album als een reis door beleving van angsten, een reis door de confrontatie ermee, ermee omgaan, daarmee, daarin groeien. Als band een stap zetten om dat onderwerp aan te gaan en het dan zo in muziek weten vast te leggen als Inhalo, er zijn bands die dat niet lukt als ze al meerdere albums met elkaar hebben gemaakt. Inhalo zet zich als band met hun debuut op indrukwekkende wijze neer. Dit is een album om erg van te genieten en om stil van te worden. Topplaat!