Het bleef even stil aan het releasefront na de tweede plaat Automata uit 2019, al bracht Hydrogen Sea nog wel een ep uit in 2021, Symbiosis. Het ‘slakkenhuis’ op de hoes van die plaat vormt de verbinding met Creature Comforts, de derde langspeler: het openingsnummer is getiteld Ammonite. Deze kristalheldere, zuivere opener zet de toon voor een herkenbaar album.

Birsen Uçar (zang) en PJ Seaux (piano, synths, gitaar, bas) vormen nog steeds het hart van Hydrogen Sea. Echter, net als op het vorige album, laten ze zich bijstaan door een aantal doorgewinterde muzikanten, waardoor vooral de vocalen en de beats worden verrijkt. Ook duikt er klarinet op. Het resultaat is vertrouwd: dromerige, ingetogen songs waarbij de pure zang van Uçar centraal staat. De toetsen creëren milde klanktapijten, de beats zijn subtiel; de teksten en voordracht krijgen de ruimte. Uçar pleit voor zuiverheid, eerlijkheid en optimisme in haar teksten, zonder haar hoofd in het zand te steken. De songtitels bestaan allen uit een enkel woord en geven al aan dat Hydrogen Sea dicht bij de basis, bij de natuur, bij het onbedorvene wenst te blijven.

Op Candy duiken de eerste beats op (‘And then you go ooh…’) en geeft Uçar een mooie ommezwaai aan haar tekst die nog eens aangeeft dat muziek en woord bij Hydrogen Sea evenveel aandacht verdienen en dus ook krijgen. Het verleidelijke Wine was in het najaar de eerste voorbode van het album.

‘Just breathe’ is het devies in het fraaie Dragons. Gedempte beats en ijle sferen sieren de song, die beelden oproept van wolkenluchten en gevoelens van langzaam oplossen in het niets. ‘I wonder slowly going under’. Het contrast met Cherry is relatief groot: hier ligt het tempo een stuk hoger. ‘Cherry milk and honey is all that I can take’. Het lijkt een middel om met wrok om te gaan.

Wolves is meerstemmig en bij momenten wat zwaardere, robuuster. Dat is natuurlijk relatief, want Hydrogen Sea haalt nergens echt stevig uit, ook niet op deze aansporing om los te gaan. Watermelon is sensueel en beschrijft vormen van escapisme in een landschap van synths, zonder beats. Het kleine Earth onderstreept het aan het einde van de plaat nog eens: ga voor een positieve levenshouding, gericht op kleur, op vrede. Dan maar naïef… Een wederom meditatieve, dromerige song van Hydrogen Sea dat met deze zuiverende plaat niet bijzonder verrast maar wel mooi aansluit op het eerdere werk. Zo langzamerhand heeft het duo toch zeker een fraai, persoonlijk en coherent oeuvre opgebouwd.