De wereld is in een versneld afspelende film aan het veranderen, en de Goden kijken van boven verontrustend toe. Metempsychosis is het overgangsmodel van de natuur welke in vernieuwde vorm op zoek gaat naar een veilige zone om te overleven. De bovenste aangetaste laag verbergt een veranderingsproces dat het van de oude schors overneemt, gesymboliseerd in historische mythische grootheden. Het geloof in Griekse oerkrachten staat bij Metempsychosis op de voorgrond, de derde Hubris plaat van de Zwitserse postrockers. Een prachtig concept, zeker in deze onzekere tijden.

Hepius is een goed gekozen openingstrack. Met het dromerige mild spirituele verloop geeft het een verzachtende helende werking. Frisse tintelende gitaarakkoorden introduceren de God van de geneeskunde, maar zijn ook naar de prachtige poedersuikerachtige bergtoppen te herleiden die het Zwitserse landschap illustreren. Bewustwording van de sterfelijkheid, en tevens het vastklampen aan dit langzame herstel. De overgang naar de stevige passage verwoorden het ingaande genezingsproces, waarbij harde klappen vallen.

Het popgerichte toegankelijke geluid van Dionysus is niet voor niks een stuk commerciëler. De link met plezier, maar ook het nieuwe leven staat centraal. Het dankbare oogstfeest en het onbevreesd geschonken van natuurlijke genotsmiddelen gebruik maken. Saamhorigheid, liefde en vrede. De rust naar het einde is de beloning van een onzeker verleden, welke positief afgerond wordt.

Adonis, de God van de liefde, staat wankelend op zijn onzekere positie. In deze haastige maatschappij is er steeds minder tijd voor elkaar. De sound is grimmig, terwijl deze juist liefdevol en romantisch hoort te zijn. De treurnis neemt het vertrouwen in elkaar over. De toon is vragend, zoekende zelfs. Een waterval aan luidruchtige tranen overspoelt het geheel tot een modderige draaikolk aan explosief gitaargeweld. De stilte die volgt is de amputatie van deze bijzondere energiebron.

Het escapisme in Icarus komt hard binnen. Wegvluchten van problemen en tot de conclusie komen dat je gedwongen terugkeert, of het leven hiervoor moet opofferen. De reis naar de onsterfelijkheid en het beseffen dat je aan het afbrokkelen bent. Geen eeuwig leven, maar de verraderlijke omarming van de dood. Zweverige klanken en een vervagende stem op de achtergrond van een hogere universele God die uitnodigt om te volgen.

Dedalus is volgens de verhalen de vader van Icarus en sluit alleen daarom al prachtig hierop aan. Een aardedonker nummer waarin verdriet, maar ook boosheid centraal staat. Beide factoren die prominent in een rouwproces voorkomen. Een architect die zijn belangrijkste bouwwerk vernietigd ziet worden. De allesomvattende kennis en wijsheid laat de kwetsbaarheid zien. In deze tijd te herleiden tot de technologie die klaargestoomd wordt om de mensheid te verdringen en de belangrijkste voortrekkersrol in de wereld opeist. Hoorbaar is dat traditionele instrumenten door verwoestende elektrische uithalen verdrongen worden.

Zo goed als Hepius opent, is er ook voor sterke afsluiter Heracles gekozen. Een epische overkoepelende heldentocht langs de andere tracks en Goden. Een dankwoord in vitaliteit en geluid. Hoe geweldig is het om woorden achterwege te laten en toch met volle overgave de boodschap uit te dragen. Teksten laten je instinctmatig beïnvloeden, en hebben een illusierijke werking op het onderbewuste. Door hier niet mee te spelen is er genoeg ruimte om een eigen invulling aan een plaat te geven. Met de eenheid van twee gitaristen, een bassist en een drummer is Hubris met Metempsychosis hier ruimschoots in geslaagd.