Het Hideous balletje begint al te rollen als de twee Vlaamse bands RHEA en Ramkot hun krachten bundelen en bij Studio Brussel een funkende rockversie van de Rage Against The Machine klassieker Know Your Enemy uitvoeren. Er ontstaat een hechte vriendschap tussen gitarist Guillome Lamont van RHEA en zanger Tim Leyman van Ramkot die in een Gentse kroeg het plan smeden om deze samenwerking te vervolgen. Het als grap uitgebrachte Curse trekt de aandacht van de festival organisaties en als vervolgens het glamrockende Follow Me met heerlijke monsterachtige Ghost riffs verschijnt krijgt het tweetal al gezelschap van Roméo Elvis bassist Victor Defoort en de Kids With Buns drummer Dajo Vlaeminck. Op papier een supergroep maar in de praktijk uit pure noodzaak ontstaan. En dan sta je dus met slechts twee songs in the pocket al op het grote Rock Werchter.

Afgelopen herfst komt daar nog The Ruth bij en een klein half jaar later komt de Hideous EP uit, met slechts twee nieuwe songs; het gelijknamige Hideous en Fashion’s A Lie. Toch heeft hun sound verder vooral raakvlakken met Millionaire van wonderkind Tim Vanhamel en zijn connecties met dEUS en Queens Of The Stone Age. De spierballenrock van Hideous heeft een seventies groove, is sexy maar ook snoeihard. Titeltrack Hideous houdt de energie van hun Know Your Enemy performance vast en voegt daar de nodige explosieve psychedelische postpunk noise en jazzmath ritmes aan toe en ligt muzikaal in het verlengde van het betere Gilla Band en IDLES werk. Een heerlijke moshende festivaltrack met een dreigende opbouw waarmee ze dat festivalsucces en aandacht zeker mee continueren. Veroorzaakt Rage Against The Machine ooit in een grijs verleden op Pinkpop een aardbeving, het is de opzet om met de Hideous single een orkaan in werking te stellen, al is het tot familie uitstapje gedegenereerde Pinkpop daarvoor allang niet meer de meest geschikte plek.

De opzwepende dampende Fashion’s A Lie grunge gekte nestelt zich probleemloos tussen de eerder vrijgegeven tracks en pakt zijn momenten in de combinatie tussen de hogere gitaar screams en de breed uitgemeten diepte akkoorden. Het sociaalkritische The Rut herplaatst zich naar het hedendaagse tijdperk waar misinformatie regeert en het sociale mediagebeuren verziekt. Toch blijft buiten die geweldige Hideous opener de zelfdestructieve Curse debuutsingle ook hier het beste overeind staan, wat een dynamische topsong is dat toch. Hideous staat voor het schaamteloos eren van muziekhelden, en misschien liggen daarom die invloeden er wel zo dik bovenop. Het gaat ook allemaal te snel om een uitgebreid verhaal te presenteren. Een eigen smoel ontbreekt dus nog, de potentie om die te creëren echter niet. Maar dat zal voor de toekomstige festivalbezoeker van wat minder groot belang zijn, die willen vooral rocken. Programmeer ze als opwarmer voor een publieksfavoriet, want daarvoor is Hideous de juiste band.