Helms Alee heeft met haar twee voorgaande albums redelijk aandacht weten te trekken van de underground pers. Genoeg in ieder geval om Sergeant House (het label waar afgelopen jaar ook het geweldige Deafheaven op uit kwam) te interesseren. Dit zou wel eens de katalysator kunnen zijn die dit trio nodig heeft.

Met Sleepwalking Sailors hebben ze in ieder geval wel al de mooiste hoes binnen uit hun carrière, een werk van Aaron John Gregory, maar daarnaast is het album ook op muzikaal gebied weer een sprong voorwaarts. Nog steeds maakt de band een vervreemde mix tussen sludge en shoegaze maar het klinkt allemaal weer een stuk overrompelender dan op de voorganger. Ook het gitaarwerk is over de hele linie veel interessanter geworden. De metal achtige riffjes zijn verdwenen en het geluid is veel breder en experimenteler geworden. De verschillende invloeden van de band zijn bijna in ieder nummer aanwezig zodat de plaat meer als een geheel klinkt. Je zou bijna kunnen spreken van een concept album, maar dat is niet het geval. Maar het geeft wel aan hoe alles in elkaar vloeit. Frontman Ben Verellen heeft nog steeds de hoofdrol in alle loodzware sludge stukken waar hij voornamelijk met alle kracht zijn vocalen uitspuwt, maar ook hij is veel melodieuzer en meer gaan zingen. Mooiste voorbeeld daarvan is Pinniped, in mijn oren het beste nummer van het album. Toch zijn het Dana James en Hozoji Matheson-Margullis die het meest voor dat indie gevoel zorgen met hun mooie, wat onderkoelde vocalen.

Sleepwalking Sailor is verreweg het beste album van Helms Alee tot nu toe. De band heeft zich op alle fronten overtroffen. Het is zowel melodieuzer en harder geworden dan de vorige albums, maar het is ook een stap verder weg van alternative metal. En dat is knap. Helms Alee begint daardoor haar eigen muzikale universum te creëren. Liefhebbers van Kylesa en Baroness moeten deze band zeker gaan checken als ze dat nog niet gedaan hebben.