Tim Smith dook na zijn vertrek bij Midlake twee keer op bij Lost Horizons, de band van Bella Union baas Simon Raymonde en Richie Thomas. De laatste keer, in 2020, bracht hij voor het album In Quieter Moments het nummer Grey Tower.

Bij het beluisteren van Albion ben je geneigd te denken dat die song zeker een van de inspiratiebronnen voor dit nieuwe album is geweest. Smith voelt zich aangetrokken tot de Britse eilanden, ‘Albion’ in oude tijden. Hij heeft daarbij vooral interesse in de Middeleeuwse en Renaissance tijden. Kastelen, mistige heidevelden, tuinen en dorpen in Tudor stijl; het spreekt allemaal tot Smiths verbeelding. Het komt terug in het artwork van Albion, dat niet zou misstaan bij een groep als Fairport Convention.

Ook de Britse muziek heeft Smith in zijn hart gesloten. Dat is iets wat je op Albion meer dan ooit hoort. Hoewel Smith zich al jaren interesseerde voor Britse popmuziek was zijn kennis nog niet bijzonder diep. Inmiddels heeft hij flink gegraven in bands als Cocteau Twins, The Cure, Joy Division, The Smiths en Tears for Fears. Het heeft zijn weerslag gehad op dit album, dat hij samen met zijn vrouw Kathi Zung gestalte gaf. Het is een weldadig geproduceerde plaat met een vol en warm geluid dat regelmatig terug lijkt te voeren naar atmosferische alternatieve Britse pop van 40 jaar geleden.

Albion is vooral memorabel aan het begin en het einde: het trage sfeerstuk The Pleasant Grey wordt gekleurd door akoestische gitaren en folky fluitklanken. Titel en muziek verraden de liefde van Smith voor het album Faith van The Cure, dat natuurlijk een en al grijs is. Het is een referentie die vaker opgeld doet bij het beluisteren van Albion. Single I Am the Seed is fraai, golvend en warm. Smith lijkt hier te verwijzen naar de jaren na zijn vertrek bij Midlake: ‘Now I live in silence / I am the seed’. Zijn herkenbare, prettig klaaglijke zang trekt de song naar grote hoogten.

Qua sfeer zit het dan ook meer dan goed op Albion. A Fountain laat een sluimerende trompet en een atmosferisch instrumentale passage horen die extra dramatiek geeft aan deze song over een gebroken hart en het vinden van een nieuwe liefde (Kathi). The Daughters Of Albion is geïnspireerd door een episch gedicht van William Blake. Tijdloze, landelijke, warme sferen sieren de song. Op het korte Chrystals lijkt Smith het aardse te ontstijgen. Mystiek en natuurlyriek; het is wat veel passages op Albion uitstralen.

Het midden van de plaat trekt aangenaam voorbij zonder diepe sporen achter te laten. De tracks herbergen allen wel passages die de oren doen spitsen en Smiths zang is altijd treffend en passend, maar een ruwer randje, verrassing, intrigerende vaagheid of juist prikkelende confrontatie blijft uit. Smith is echter verre van lichtzinnig: ‘With flowing tears I was pierced through / Wherever thou art, I’m going to’, zingt hij op Shining Spires. Hij staat ook dicht bij de natuur: ‘Should autumn bring nothing at all / Surely the spring bears good news / Where are you, where are you now … / For seven long suns I wait’ (Seven Long Suns).

Zoals gezegd piekt de plaat ook richting het einde. De fraaie, atmosferische klanken van het uptempo Throne of Amber voeren direct naar 1982, 1983. Eens te meer blijkt Albion vooral een eerbetoon, een stijloefening gemaakt uit liefde en betrokkenheid. Herstmonceux verwijst naar een kasteel in Sussex. Koorklanken zetten de toon. Smith trekt de cirkel rond: ‘I am the seed, I wait, I wait for thee’. Het is een van de sterkere songs op deze lovenswaardige sfeerplaat die het qua impact echter wel moet afleggen tegen de Britse albums die als inspiratie lijken te hebben gediend. Maar dat is bepaald geen schande.