In de lente van 2020 trakteert Half Moon Run hun concertarme fans op de unieke The Covideo Sessions thuisopnames, welke in september van dat jaar op cd verschijnen. Op de noemenswaardige video’s spelen ze vanwege de pandemie beperking ieder in een andere ruimte. Het oogt allemaal ontspannen en relaxt, toch is dit tevens het waardige afscheid van de veelzijdige Isaac Symonds, die besluit om de band te verlaten. Geamputeerd hervatten Devon Portielje, Conner Molander en Dylan Phillips zich met de Seasons of Change en Inwards & Onwards EP’s. Dylan Phillips brengt zijn Undercurrents solo album uit, een instrumentale semi klassieke pianoplaat, waarin ook Devon Portielje zijn componerend aandeel heeft. De opvolger van A Blemish in the Great Light laat mede hierdoor wat langer op zich wachten.

Eigenlijk is er niks aan de hand, Half Moon Run neemt altijd ruim de tijd om het opnameproces af te ronden, dus die stilte valt niemand op. De beginselen van Salt stammen zelfs al uit 2012, dus net na de Dark Eyes release en uit de periode dat Isaac Symonds zich bij Half Moon Run voegt. Devon Portielje is op doorreis in Thailand, en komt met een ukelele riff thuis waar hij dan nog niks mee kan. Nu vormt het de basis van Alco, de tweede Salt single en opvolger van You Can Let Go. Het vertrouwen in de Canadezen is blijkbaar niet afgezwakt; BMG biedt ze een contract aan en voor Half Moon Run ligt er tevens een grootschalige tournee door Europa en Noord-Amerika in de planning. Net voor de Salt release verschijnt Everyone’s Moving Out East ook nog op single.

De nerveuze opdreunende You Can Let Go knock-out schuwt het experiment niet en benadrukt tekstueel nogmaals dat je verantwoordelijk en afhankelijk van je eigen handelen bent. De Canadese indierockers pakken alle ruimte om daar de nodige ritmische versnellingen op los te laten. Ondanks dat Half Moon Run dus tegenwoordig uit een drietal bestaat, plamuren ze de songs volledig met broeierige futuristische soundscapes vol. Bij het dromerige haastige folky Arco gitaarintro valt dus alles op zijn plek. Het heeft een nostalgisch eighties natuurbelevingssfeertje en ondanks dat de meerstemmige passages weldegelijk aanwezig zijn, klinkt het net wat minder sereen, en hierdoor zelfs warmer en puurder. Vooral bij het afsluitende Crawl Back In pakken ze die oude kampvuur folk gewoontes terug. Ze verloochenen hun afkomst dus niet.

De gedeeltelijk gefloten Everyone’s Moving Out East vintage Half Moon Run liefdesverklaring aan de afgesloten jeugd is echter weer klassiek dromerig, dus eigenlijk ben je nog geen stap verder en ligt het eraan hoe dit drietal zich in verhouding van de overige acht tracks staande houdt. Nou prima dus. Het luchtige niks aan de hand Heartbeat pianostuk is tevens een geschikte single kandidaat. Verder vormen vooral de experimentele jaren negentig het uitgangspunt. De verwijzingen naar het lichtgewicht experimenteel Radiohead en dEUS werk druipen soepeltjes al door You Can Let Go heen. Half Moon Run klinkt door de geroutineerde complexe jazzy percussie uitspattingen gedurfder, brutaler zelfs. Het is vervelend om hier te vermelden, maar ze bewijzen dat ze Isaac Symonds wezenlijk niet eens missen.

Met springerige pianotoetsenwerk verwelkomen ze het catchy tot beweging oproepende Hotel in Memphis, waarmee ze genoeg diepgang in de commerciële basis leggen om net buiten de gebaande paden te treden. Die winst halen ze uit deze breed georkestreerde arrangementen van Dylan Phillips, daarin schuilt hun kracht. Het Esca String Quartet compenseert hierdoor de afwezigheid van hun voormalige collega. Ondanks dat de nadruk vooral op de rust van de piano en strijkers ligt, drukt Conner Molander de bas in Goodbye Cali op de voorgrond, en gaat de rockende gitaar heerlijk uitwaaiend tekeer. Het geniale 9beat percussie intro overtreft zelfs alle verwachtingen. Half Moon Run staat voor dit soort hoge school speelsheid garant, daarmee maken ze overduidelijk het verschil. Buiten het magistrale prachtig uitgespeelde Dodge the Rubble en de melancholische postpunk sfeerpartijen in de openhartige Gigafire treurnis na wordt het nergens diepduister en zwaar.

In het hemels gezongen Salt titelstuk overstijgt Devon Portielje zijn muzikale kunsten. De zanger flirt vrij onbevangen met de vocale mogelijkheden, en bevestigd nogmaals dat hij lekker in zijn vel zit. Salt ademt het verlangen naar het gevoel van thuiskomen uit. In eerste instantie droom je bij de nostalgische heimwee tracks weg, maar een intensieve luisterbeurt bevestigt het tegenovergestelde. Devon Portielje beseft juist dat er in het artiestenwereldje weinig ruimte voor vastigheid is. Geen gezinsgeluk, vriendschappen vervagen omdat de prioriteiten voor een band op een ander vlak liggen. Hierdoor zit hij noodgedwongen in de rol van observerende toeschouwersrol gevangen, en dat levert prachtige beeldende verhaaltjes op. Ze continueren met voorzichtige koerswijzigingen het niveau. Er staan de nodige prachtsongs op, maar is het te voorbarig om van een meesterzet te spreken.